“ตอนนี้คนไข้ยังหลับเพราะความอ่อนเพลียจากการเสียเลือดแล้วก็ฤทธิ์ยา เดี๋ยวยาหมดฤทธิ์น่าจะรู้สึกตัวค่ะ ให้จิบน้ำได้ทีละนิดนะคะ แล้วก็อย่าเพิ่งรีบขยับตัว เดี๋ยวจะหน้ามืดเอาค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มรับคำพยาบาลที่แนะนำ หล่อนยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้อง เขายืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ก่อนจะเอาเก้าอี้มานั่ง เอื้อมคว้ามือเล็กมากุมเอาไว้ นัยน์ตาคมมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังหลับสนิทด้วยแววตาที่ปวดร้าว
“ฉันโทรบอกทั้งสองบ้านแล้วนะ พวกท่านกำลังมา” กันชนกเดินเข้ามาในห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่วางสายโทรศัพท์พอดี
“อืม ฉันขอโทษ ที่ปกป้องเพลงไม่ได้”
“อย่าคิดมากดิวะ เพลงตั้งใจปกป้องมึงด้วยซ้ำ มึงอย่าคิดมากเลย ดูแลน้องให้ดีก็พอ”
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของร่างสูงใหญ่จะหันไปมองคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิด
กันชนกตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะเดินแยกไปยังฝั่งห้องพักญาติคนไข้ ที
