แสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นลอดผ่านผ้าม่านกรองแสงเข้ามาในห้องกว้าง เงาแดดที่ทอดตัวบนผ้าปูเตียงสีขาวซีดดูช่างอุ่นแต่ก็ว่างเปล่า ดารารายขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เปลือกตาหนักอึ้งและหัวของเธอเหมือนลอยอยู่ในหมอกบางๆ ของความเหนื่อยล้า
ทันทีที่สติเริ่มกลับมา เธอก็รู้สึกถึงความปวดร้าวแล่นไปทั่วทั้งร่าง ตั้งแต่คอลงไปแทบไม่มีส่วนใดที่ไม่เจ็บหรือชา มันไม่ใช่อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ แต่มันคือความระบมจากค่ำคืนอันเร่าร้อน... หรืออาจจะต้องเรียกว่า ‘ทั้งวันทั้งคืน’ เสียมากกว่า
ดารารายหันหน้าช้า ๆ มองลงไปยังร่างกายของตนเองที่มีเพียงผ้าห่มบางคลุมไว้ ใต้ผ้าผืนนั้นคือร่องรอยของความลุ่มหลง รอยกัด รอยจูบ รอยดูดที่แดงช้ำทั่วเรือนร่างเหมือนถูกตีตราไว้... ไม่ใช่เพียงรอยเดียว แต่เต็มไปหมด
“นี่เรายังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกันนะ...” เธอพึมพำในใจเบา ๆ พลางหัวเราะให้กับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ทั้งสี่คน ไฟ ดิน ลม
