"แต่รถของพี่"
“หยุดพูดเรื่องนั้นก่อน”
ฟอร์มพูดตัดทันที สีหน้าของเขาไม่เหมือนคนกำลังโมโห แต่เขากับดูเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นไม่ตกใจ และก็ไม่ได้สนใจที่จะเอาเรื่องเธอด้วย
เขายื่นมือมายังใบหน้าของเธออย่างช้าๆ ปลายนิ้วแตะที่มุมตาเธอเบาๆ กวาดคราบน้ำตาออกราวกับมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากปล่อยให้เกาะบนหน้าเธอแม้แต่นิดเดียว
“ร้องไห้ขนาดนี้ บอกพี่ว่าโอเคงั้นเหรอ”
เสียงทุ้มของเขานุ่มจนการ์ตูนหัวใจสั่นไหว เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน พยายามถอยหลัง แต่ฟอร์มคว้าแขนเธอไว้ก่อนอย่างรวดเร็ว ทว่าก็ไม่แรงกลับนุ่มนวลจนเธอรู้สึกสับสน
“ปล่อยหนูค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
ฟอร์มตอบด้วยน้ำเสียงชัดเจน และค่อยๆดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ ใกล้จนหน้าผากของทั้งคู่เกือบชนกัน
“หนูขับรถทั้งที่ร้องไห้แบบนี้ ถ้าชนรถของคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
การ์ตูนกำเสื้อของตัวเองแน่น ดวงตาสั่นระริก
“หนูแค่ใจลอยไปหน่อยค่ะ”
“ลอยจนเกือบเจ็บต
