“ปล่อยหนูค่ะพี่ฟอร์ม”
การ์ตูนดิ้นสุดแรง พยายามหลุดจากอ้อมแขนแกร่งที่รั้งเธอไว้ แต่ฟอร์มกลับกอดแน่นขึ้น ราวกับไม่ยอมให้อะไรแม้แต่ความผิดหวังของเธอแยกเขาออกไปได้
“ไม่…พี่ไม่ปล่อย จนกว่าหนูจะยอมฟังพี่ก่อน”
“แต่หนูอายคนอื่นเขาค่ะ ปล่อยนะคะ!”
เสียงเธอสั่นพร่า น้ำตาไหลไม่หยุด แต่ฟอร์มกลับพูดด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว
“แต่พี่ไม่อาย”
พูดจบ เขาดึงตัวเธอหมุนกลับมาให้ยืนประจันหน้า และตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธอก็ห่างกันเพียงแค่คืบเดียว
“นี่พี่จะทำอะไรคะ”
การ์ตูนเงยหน้ามองเขา พร้อมทั้งพยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่น้ำตากลับยิ่งไหล จนสองแก้มแดงชื้นไปหมด
แล้วฟอร์มก็ทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิดที่สุด เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ต่อหน้าทุกคนที่กำลังมองมาที่เขาและเธอ
เสียงรอบตัวเหมือนเงียบลงชั่วขณะ เหลือเพียงเสียงหัวใจของเธอเต้นระส่ำ และสายตาหลายคู่ที่หันมามองด้วยความตกตะลึงปนชื่นชม
“การ์ตูน พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆฟังพ
