“ออกไปจากห้องหนูนะคะ อย่าเข้ามาใกล้หนู หนูบอกให้หยุด ห้ามขยับเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว”
เสียงสั่นเครือของการ์ตูนดังสะท้อนในห้องคอนโดกว้าง ขณะที่เธอถอยร่นทีละก้าวอย่างหวาดหวั่น จนแผ่นหลังบางๆชนเข้ากับประตูกระจกของระเบียงดังแผ่ว เธอหันซ้ายแลขวาเหมือนคนกำลังหาทางหนี ทั้งตัวสั่นด้วยความกลัวและความไม่มั่นใจ
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครอบครัวเขาเป็นใคร ไม่รู้แม้แต่เหตุผลที่เขายืนอยู่ตรงนี้ ในพื้นที่ปลอดภัยที่สุดของเธอ
“พี่ขอโทษการ์ตูน พี่ขอร้องฟังพี่ก่อนนะ”
ฟอร์มยื่นมือออกไปเล็กน้อย แต่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเมื่อเห็นเธอตกใจจนหน้าเสีย น้ำเสียงของเขาไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนเดิมแล้ว แต่กับนุ่มลงอย่างคนกำลังกลัวเสียเธอไป
“ไม่ค่ะ! หนูไม่ฟัง!”
การ์ตูนสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ดวงตาแดงก่ำเปียกชุ่มไปด้วยน้ำใสๆ
“หนูไม่รู้จักพี่ดีเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้เลยว่าพี่เป็นใครมาจากไหน! หน
