"ขะ...ขยับออกไปสิคะ"
การ์ตูนเบือนหน้าหนีพร้อมทั้งหลับตาพริ้ม ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาฟอร์ม เพราะตอนนี้เขาอยู่ใกล้มากเกินไป จนทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ และยิ้งลมหายใจอุ่นๆของเขาลดลงมาที่ใบหูขาวของเธอ ยิ่งทำให้เธอหวั่นไหวมากขึ้นไปอีก
"หึ! ทำไมละ ก็พี่อยากพูดใกล้ๆ เราจะได้เข้าใจพี่ง่ายๆ"
ฟอร์มยกยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ ถึงแม้ว่าภายในใจจะกังวลอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อได้เห็นความน่ารักของเธอแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแบบนั้น
"พูดใกล้ๆก็ได้ยินค่ะ ขยับออกไปหน่อยค่ะหนูอึดอัด"
การ์ตูนยกมือสองข้างดันแผ่นอกแกร่งของฟอร์มออก แต่อกแกร่งนั้นไม่ไหวตีงแม้แต่น้อย แถมเขายังก้มลงมาจนปลายจมูกของเขาชนกับใบหูขาวของเธอด้วย
"พะ...พี่ฟอร์มทำอะไรคะ"
"การ์ตูน~"
ฟอร์มพูดแค่นั้น แล้วเขาก็ก้มลงสูดกลิ่นหอมที่ไรผมของคนตัวเล็ก ก่อนจะไล่ลงมาจนถึงลำคอขาวละหง ก่อนที่เขาจะเปิดปากแลบลิ้นออกมาเลียไปตามรำของของเธออย่างห้ามใจไม
