“มาสภาพนี้ สงสัยยังไม่ได้ทานข้าวแน่เลยใช่ไหมครับ”
ทรอยถามการ์ตูนพร้อมทั้งยิ้มให้
“ยังเลยค่ะ”
การ์ตูนตอบเสียงเบา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเหมือนคนที่ยังตั้งหลักไม่ค่อยได้
“กูเองก็ยังไม่ได้กิน มึงไม่คิดจะถามกูบ้างวะ”
ฟอร์มหันไปแซวเพื่อนทันที เพราะดู้เหมือนว่าทรอยจะเอาแต่สนใจการ์ตูนจนลืมสนใจเขา
“อย่างมึงน่ะ ไม่กินข้าวสามวันก็ไม่ตายเว้ย! แต่น้องการ์ตูนเขาเป็นผู้หญิงบอบบาง มึงพาลูกสาวเขามาอด เดี๋ยวพ่อแม่เธอก็มาทุบหัวมึงพอดี”
ทรอยแกล้งพูดพร้อมยกแก้วขึ้นจิบ ยิ้มมุมปากอย่างขำๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่หิว”
การ์ตูนตอบแผ่วๆ แต่ก็ฝืนยิ้มให้ทรอย ก่อนจะเผลอชำเลืองมองใบหน้าฟอร์มอย่างลืมตัว
และในจังหวะนั้นฟอร์มเองก็เหลือบตามามองเธอเช่นกัน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ไม่ต้องไปสนใจฟังมันมากนักหรอก ไอ้นี่มันชอบพูดเรื่อยเปื่อยแบบนี้แหละ”
“แหม~ พอมีสาวนั่งข้างก็ใส่ร้ายเพื่อนอย่างเดียวเลยนะมึง”
ทรอยแหย่
