“เอ่อ…พี่ฟอร์มส่งหนูแค่นี้ก็พอค่ะ หนูเดินไปเองได้ค่ะ”
การ์ตูนพูดพลางยิ้มบางๆให้เขา เป็นรอยยิ้มที่เหมือนทั้งขอบคุณและเขินอายไปพร้อมกัน
ฟอร์มขมวดคิ้วทันที
“ทำไมล่ะ พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะเดินไปส่งถึงห้อง”
“หื้อ~ ไม่ต้องก็ได้ค่ะ หนูไปกับดรีมกับชามก็ได้ค่ะ พี่ฟอร์มไปเรียนเถอะเดี๋ยวเสียเวลา”
ฟอร์มก้าวเข้าใกล้เธออีกนิด จนเธอต้องเงยหน้ามองเขาโดยอัตโนมัติ แล้วดวงตาคมของเขาก็มองเธอแบบที่ทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น
“ไม่อยากให้พี่ไปส่งงั้นหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ!”
การ์ตูนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ แก้มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“หนูแค่…ไม่อยากให้พี่เสียเวลาเรียนค่ะ”
ฟอร์มหัวเราะเบาๆเสียงต่ำๆ แล้วเขาก็โน้มหน้าลงจนริมฝีปากแทบจะชนหน้าผากเธอ
“เป็นเมีย ไม่ควรขัดใจสามีไม่รู้หรือไง”
“พี่ฟอร์ม! พูดอะไรแบบนั้นคะ เพื่อนของหนูตกใจหมดแล้วค่ะ"
การ์ตูนตีแขนเขาเบาๆ พร้อมทั้งหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เธอหันไปหาเพื่อนสองค
