วันต่อมา...
ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียหลังตื่นนอนก่อนจะชะงักนิ่งไปเล็กน้อยทันทีที่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นใบหน้าหล่อของรุ่นพี่หนุ่มที่อยู่ห่างจากใบหน้าเล็กของเธอเพียงนิดเดียว
"..." วาวาได้แต่นอนนิ่งไปอย่างทำตัวไม่ถูกกับความใกล้ของเขาและเธอ ทว่าขณะที่หญิงสาวกำลังนอนอ้ำอึ้งอยู่นั้น
"จะจ้องหน้าผัวอีกนานไหม" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยถามพร้อมกับลืมตาจ้องมองคนตัวเล็ก ซึ่งร่างบางที่เห็นแบบนั้นก็สะดุ้งรีบจะผละออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ด้วยความที่เตียงนอนมีขนาดค่อนข้างเล็กทำให้หญิงสาวเกือบที่จะตกเตียงไปโชคดีที่มือหนาของรุ่นพี่หนุ่มเอื้อมเข้าไปจับร่างเล็กเข้าหาตัวไว้
"อยากลงไปนอนพื้นหรือไง" ริมฝีปากหนาถาม
"..." วาวาก็นิ่ง
"ชอบดื้ออยู่เรื่อย" หนุ่มวิศวะอดที่จะพึมพำออกมาไม่ได้โดยทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เสียงหวานก็รีบตอบอีกคนกลับไปทันที
"วาไม่ได้ดื้อนะคะ"
"แล้วเมื่อกี้ที่จะตกเตียงคือ?"
"กะ..
