มาเฟียโหด โคตรรักเมีย

1.การล้างแค้นได้เริ่มขึ้นแล้ว

​

1

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งมีเด็กผู้หญิงอายุ 21ปี หน้าตาสละสลวยกำลังขะมักเขม้นในการทำงานของตัวเอง เธอสวย เธอน่ารัก เธอนิสัยดี จนใครๆที่ได้พบเจอต้องเหลียวหลังและลูกค้าในร้านนี้ก็เช่นกัน บางส่วนที่มากินแล้วต้องกลับมากินอีกก็เพราะเด็กเสิร์ฟสาวสวยคนนี้ แต่ใครจะรู้ว่าใบหน้าสวยน่ารัก ยิ้มเก่งแบบนี้ เธอมีชีวิตเช่นไร

"เฮ้อ! เสร็จสักที "

หญิงสาวก้าวถอยหลังออกมาดูความเรียบร้อยของร้าน วันนี้เธอต้องปิดร้านคนเดียว เพราะคนอื่นขอกลับก่อน เธอก็บอกว่าไม่เป็นไร

หญิงสาวปิดประตูร้านแล้วมุ่งหน้าสู่ห้องเล็กๆของเธอ ระหว่างทางเดินกลับห้องหญิงสาวก็เดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่รู้เลยว่ามีใครคอยตามเธอทุกฝีก้าว

"พ่อคะ แม่คะหนูคิดถึงจัง อยู่บนนั้นสบายดีใช่มั้ยคะ^^ พระเจ้าไม่ยุติธรรมเลยเนอะทำไมเราไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าเหมือนคนอื่น แต่ป้าก็ไม่ได้ทำให้หนูรู้สึกขาดอะไรเลยค่ะ^^ไม่รู้ป่านนี้ป้าจะนอนหรือยัง" ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดสนิท พูดอยู่คนเดียว

"เฮ้อ..."

อีกด้าน

ณ บ้านหลังใหญ่

ชายหนุ่มที่ทรงอำนาจน่าเกรงขาม ถึงฉากบังหน้าจะเป็นแค่มือขวาของมาเฟียหนุ่มแอนดริว แต่ใครจะไปรู้เบื้องลึกว่าเขาเป็นถึงหุ้นส่วนคนสำคัญของแอนดริวล่ะ

เขามีตาดุดั่งเหยี่ยว คิ้วดกคมเข้ม จมูกโด่งรับกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแถมมีรูปร่างสูงโปร่งไม่หนาเกินไป สาวน้อยใหญ่ที่เข้าหาหวังจะได้เชยชมร่างกายของเขา แค่คืนเดียวก็ยอม เขามันเสือเงียบ เขานั่งไขว่ห้างอย่างสบายรอลูกน้องรายงานสิ่งที่เขาสั่งให้มือขวาไปทำ

"เธอเพิ่งเรียนจบคณะบริหารธุรกิจ เธออยู่ห้องเช่าคนเดียว ทำงานที่ร้านอาหารย่าน... และ... แล้วก็งานพิเศษที่เธอเอากลับมาทำในห้องตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่งจนถึงตอนนี้ครับ เธอยื่นใบลาออกแล้วอาทิตย์หน้าก็จะกลับบ้านครับ" แดนมือขวาคนสนิทที่ได้รับหน้าที่ไปสืบรายงาน

"ดี! พรุ่งนี้เราจะไปร้านอาหารที่เธอทำงานอยู่" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านด้วยใบหน้าเรียบเฉย ตามฉบับของเขา

"เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำ"

ณ ร้านอาหาร

"สวัสดีค่ะ ลูกค้าจะรับอะไรดีคะ ทางร้านเรามีเมนูแนะนำ..."หญิงสาวรับออเดอร์ลูกค้าอย่างยิ้มแย้ม แต่แนะนำรายการอาหารไม่ได้เพราะเธอประหม่าคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องหน้าเธอ เขาหล่อ เขาดูดี เหมือนเทพบุตรมาเกิดอะไรปานนั้น แม่ขา พ่อขา หนูรู้แล้วว่าหนูมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อใครก็เพื่อผู้ชายตรงหน้านี้แหละคะ ^^

"เอ้า! เธอ!" เขาพูด ช้าๆ ทีละคำ

"เอ่อ เมนูที่ลูกค้าสั่งไม่มีในรายการนะคะ รับเป็นต้มยำกุ้งมั้ยคะ อาหารไทยอร่อยค่ะ" หญิงสาวแนะนำรายการอาหารที่ฝรั่งอย่างเขาควรทาน

"หึ"

พรึบ!

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไปพร้อมกับลูกน้องชุดดำสามสี่คน ทำให้หญิงสาวเกิดความงงงวยมองตามลูกค้าสุดหล่อไปจนลับตา

"อะไรของเขา" อร้ายยยฉันอยากจะกรี๊ด ผู้ชายอะไรหล่อเป็นบ้าเลย ใจฉันมันเต้นแรงมากขณะสบตากับเขาคนนั้น

ตลอดเวลาที่ทำงานฉันคิดถึงแต่ใบหน้าหล่อชวนฝันที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ รักแรกพบหรอ ไม่ๆ คงไม่ใช่หรอกมั้ง ฉันตั้งใจทำงานต่อจนถึงเวลาเลิกงานก็เดินกลับบ้าน

ชีวิตฉันไม่มีอะไรหรอก ตื่นเช้าไปมหาลัย เลิกเรียนก็ทำงานหาเงิน ไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะทั้งจ่ายค่าเทอมค่าเช่าห้อง ค่านั่นค่านี่ จิปาถะ เพื่อนก็ไม่ค่อยจะมีกับเขาก็มีแต่ยัยคะน้าแหละที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้วมาเรียนที่เดียวกันคณะเดียวกัน แต่คะน้าดีหน่อย บ้านเธอค่อนข้างมีฐานะเลยไม่ต้องมาลำบากเหมือนฉัน แต่ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วอาทิตย์หน้าก็จะกลับไปหาป้าแล้ว ไปหางานทำแถวบ้านจะได้ดูแลป้าด้วย

อีกเช่นเคยก่อนจะเข้าห้องฉันก็ต้องแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวที่ชอบกินที่สุดในชีวิตกลับไปกินที่ห้องทุกวัน ไม่รู้ว่าชอบหรือต้องกินมันก็ไม่รู้นะ ก็ต้องประหยัดเงินหนิเนอะ ตัวคนเดียว

แอด~~~

ฉันเปิดประตูห้องกึ่งเก่ากึ่งใหม่แต่ข้างในรับรองความสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย นั่นก็คือห้องฉันเอง แต่น แต้น แต๊นนน ฉึก! ฉันหยุดเดิน ถอยหลังออกไปดูเลขห้องหน้าประตูทันทีที่เปิดไฟ 007 ใช่มันก็ใช่ห้องฉัน แต่ทำไมสภาพมันเละแบบนี้ล่ะ เหมือนคนเข้ามารื้อค้น แล้วก็ทำลายข้าวของอีก ฉันกวาดตามองไปรอบๆห้องอย่างตกใจ และยิ่งกว่านั้น

"ไง เจอกันอีกแล้วนะ" ผู้ชายที่ฉันรับออเดอร์แล้วเขาเดินออกจากร้านไปที่หล่อๆอะ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ในห้องรังหนูของฉันตอนนี้

"สะ สวัสดี คุณมาทำอะไรในห้องของฉัน"ฉันเอ่ยทักทายตามมารยาท เริ่มได้กลิ่นไม่ดีแล้ว ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี้ใช่มั้ย ใช่มันต้องเป็นแบบนั้น

"เอาเธอ"

เขาก้าวเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวฉันก็ถอยหลังทีละก้าวเช่นกัน ก่อนที่จะหันหลังสตาร์ทออกตัววิ่ง วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ในชีวิตนี้ไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้ก็ว่าได้

"พี่คะๆ ช่วยหนูด้วย ฮือออ" ฉันเห็นผู้ชายสามสี่คนที่ทางออกก็วิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือ ก่อนที่จะคิดออกอีกนั่นแหละ

"พี่ๆนี่หน้าคุ้นๆนะคะ" ยิ้มแห้งๆให้พี่เขา

"คิดออกก็สายไปแล้วล่ะ ไปขึ้นรถ" ผู้ชายหน้าหล่อเดินเข้ามากระชากลากฉันขึ้นรถ ไม่สนใจว่าฉันจะเจ็บมั้ย

"ฮืออ คุณต้องการอะไร ฉันไม่มีอะไรให้คุณหรอกค่ะ ปล่อยอองฟองไปเถอะนะคะ" ฉันนั่งตัวลีบอยู่เบาะหลังข้างผู้ชายหน้าหล่อ ยกมือไหว้อย่างหมดหนทาง

ทำไมกันนะ พระเจ้าถึงทำแบบนี้กับฉัน

"หึ ชีวิตเธอไงที่ฉันต้องการ"ไอ้หน้าหล่อพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนเขาอยู่ในขั้วโลกเหนือยังไงยังงั้น

"ปล่อยอองฟองไปเถอะนะคะ ฮือออ"

"เงียบ!" ผู้ชายหน้าหล่อตะคอกเสียงอันทรงอำนาจใส่ ทำให้ฉันนั้นหวาดกลัวยิ่งกว่าตอนแรกต้องปิดปากเงียบไปตลอดทาง

ณ บ้านฌอน

"ปล่อยนะ ปล่อยอองฟองไปเถอะนะคะ ฮืออ" ฉันถูกลากลงจากรถทันทีที่รถคันสวยเข้ามาจอดหน้าบ้าน

"ใครสั่งให้พูด"เขาตะคอกฉันขณะลากฉันขึ้นบันได ทำไมเขาน่ากลัวจังไม่เหมาะกับหน้าตาหล่อๆของเขาแม้แต่นิดเดียว

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากหรือมองคนที่กำลังลากฉันขึ้นบันได ได้แต่ร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้ม รู้สึกกลัวไปหมด ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน คนที่ลากฉันอยู่เป็นใคร ทำไมถึงมาทำแบบนี้กับฉันได้ ฉันกลัวตัวสั่นไปหมดแล้ว