ดีแลนมองตามร่างของชาริลล์ที่เดินใจลอยผ่านไปด้วยความประหลาดใจ ปกติแม้ชาริลล์จะเป็นคนที่พูดไม่เก่ง แต่ชาริลล์ก็ไม่ใช่คนที่จะไม่ทักทายกับใครเลยโดยเฉพาะพี่น้อง ดีแลนคิดได้เช่นนั้นก็รีบเดินตามร่างของน้องชายคนรองออกมาจากคาร์ตัน บรีซ และก็ตามไปทันก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวขึ้นรถ
“ชาร์ล เดี๋ยวก่อน...”
ชาริลล์หันกลับมา ฝืนยิ้ม
“พี่ดีนมีอะไรกับผมหรือครับ”
ดีแลนเดินมาหยุดตรงหน้าน้องชาย จับจ้องพิจารณา
“เมื่อกี้นายไม่เห็นพี่หรือ พี่นั่งอยู่ในห้องรับแขกน่ะ”
ผู้เป็นน้องชายส่ายหน้า และตอบตามความจริง
“ไม่เห็นเลยครับ สงสัยผมคงคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“ไม่เพลินไปหน่อยหรอกมั้ง เพลินไปมากเลยแหละ นี่ชาร์ล พี่ถามจริงๆ เถอะ นายเป็นอะไรไป สภาพนายก่อนไปเมืองไทยยังดูดีกว่าตอนนี้เลย มีอะไรบอกพี่ได้นะ พี่ยินดีช่วยเสมอสำหรับน้องชาย”
ชาริลล์ฝืนยิ้มอีกครั้ง และมันก็เป็นเพียงแค่รอยยิ้มเศร้าหมองเท่านั้น
“ผมไม่เป็นอะไรจริง
