หลังจากใช้เวลาในห้องอาบน้ำอยู่นานเกินครึ่งชั่วโมง ร่างอรชรที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวห่อหุ้มรอบกายอวบอิ่มเอาไว้จึงก้าวออกมา หล่อนแก้มแดงก่ำเมื่อเห็นว่าคนตัวโตยืนพิงขอบหน้าต่าง และกำลังจ้องมองมาที่หล่อน แม้ว่ายามนี้เขาจะไม่ได้เปลือยเปล่าแล้ว แต่เขาก็ยังมีอิทธิพลกับดวงใจดวงน้อยๆ ของหล่อนอยู่ดี
“เสร็จแล้วหรือครับคุณโรสิตา ผมกำลังรอคุณอยู่พอดี”
คนตัวเล็กชะงักเท้า และมองเจ้าของคำพูดด้วยสายตาประหลาดใจ น้ำเสียงของชาริลล์ฟังดูแข็งกระด้างน่ากลัว ซึ่งเขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับหล่อนมาก่อน
หูฝาด... หล่อนคงหูฝาดไปเองนั่นแหละ
“เอ่อ... คุณชาร์ล... พูดว่าอะไรนะคะ”
เขายังคงกอดอก และพิงสะโพกเพรียวกับขอบหน้าต่างอยู่เหมือนเดิม แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ที่สาดเข้ามาทำให้ชาริลล์ดูลึกลับมากกว่าในทุกครั้งที่สบตากัน
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
หล่อนยิ้มกว้าง และเดินเข้าไปหา
“ถ้าจะคุยเรื่อง... เอ่อ เรื่องนั้น โรสว่า
