แสงจันทร์คืนวันเพ็ญสาดส่องลำแสงผ่านรอยต่อของม่านหน้าต่างเข้ามายังเตียงนอน กระทบกับร่างอรชรที่ยังคงนอนหลับตาพริ้ม ใบหน้านวลแม้ว่าจะยังคงซีดขาวไร้สีเลือด แต่ร่องรอยของความงดงามยังหาตัวจับยากนัก โรสิตาสวยหวาน มีใบหน้าที่งดงามสมบูรณ์แบบราวกับเทพเจ้าปั้นแต่ง ใช่... ไม่ว่าจะหน้าตา ร่างกายพระเจ้าได้ประทานให้หล่อนทั้งหมด ยกเว้นเพียงอย่างเดียวที่ท่านหลงลืม... นั่นก็คือหัวใจ... ท่านคงลืมประทานหัวใจให้กับหล่อน โรสิตาถึงได้ใจร้าย โหดร้ายกับเขาแบบนี้
กรามแกร่งที่มีไรหนวดสีเขียวครึ้มขบกันจนสั่นกระตุก ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองถูกหลอก ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองโง่ราวกับควาย แต่เขา... เขาก็ยังไม่สามารถตัดผู้หญิงคนนี้ออกไปจากหัวใจได้ ความสัมพันธ์ลึกซึ้งในค่ำคืนนั้นมันคือสิ่งมหัศจรรย์สำหรับเขา ความไร้เดียงสาของหล่อนที่เขามั่นใจว่ามันคือของจริงทำให้เขาพึงพอใจและหวงแหน แต่สำหรับหล่อน... สำหรับโรสิตาแล้ว มันก
