“ป้าเยาว์... โรสรักเขา... รักคุณชาร์ล แต่เขาไม่รักโรสเลย เขาทิ้งโรสไปอย่างเลือดเย็น โรสเจ็บเหลือเกิน ทรมานเหลือเกิน”
ป้าเยาว์แทบจะร้องไห้ตามสาวน้อยไปด้วย หญิงสูงวัยโบกมือไล่ลุงเพิ่มคนขับรถให้ออกไปข้างนอก จากนั้นก็ดึงร่างของโรสิตาที่สั่นเทาปานลูกนกเข้ามากอดแนบอก ลูบหัวลูบหลังอย่างปลอบประโลม
“เดี๋ยวคุณชาร์ลเธอก็จะกลับมาค่ะ ป้าเชื่อ... ป้าเชื่อว่าคุณชาร์ลรักคุณโรสนะคะ”
“เขาไม่ได้รักโรสหรอกค่ะ มีแต่โรสคนเดียวที่รักเขามาก...”
“ไม่จริงหรอกค่ะคุณหนูขา ป้าอ่านสายตาของคุณชาร์ลออก เวลาที่เธอมองคุณหนู สายตาเต็มไปด้วยความหวังดี ห่วงใย”
“ก็แค่หวังดีและห่วงใย แต่ไม่ได้รัก”
หญิงสาวตัดพ้อออกมาเสียงเจือสะอื้น อดนึกถึงความฝันเมื่อคืนไม่ได้ ฝันร้ายนั่น มันเป็นความจริงสินะ ความจริงที่แสนโหดร้าย
“รักสิคะ... คุณชาร์ลรักคุณหนูค่ะ เชื่อป้านะคะ”
โรสิตาไม่มีแรงที่จะตอบโต้ออกไปอีก หล่อนร้องไห้จนหมดเรี่ยวหมดแ
