That's What I Like เฮียชอบอะไรแบบนี้

"อยู่ไหนแล้วภีม?" (หน้าร้านแล้ว) ฉันว่าพร้อมเงยหน้ามองคลับตรงหน้าก่อนจะขยับหลีกให้บรรดาคนที่มาเที่ยวเช่นกันเพราะดันไปยืนขวางทางเขา แล้วฉันควรจะเดินไปอยู่ไหนดีล่ะ..ชักทำตัวไม่ถูกจริงๆแล้วสิ (รอนั้นๆเดี๋ยวไปรับ) "โอเค" ออมตอบกลับมาเสียงดังเพราะคงต้องพูดแข่งกับเสียงเพลงภายในนั้นก่อนเธอจะตัดสายไป วันนี้เป็นวันเกิดเธอน่ะเลยมาเลี้ยงที่นี่ตามที่แฟนเธอแนะนำ..ฉันก็ไม่แน่ใจทำไมเข้ากันได้ทั้งๆที่อายุก็ไม่ถึงเกณฑ์กันสักคนแต่จะขัดก็ไม่ได้อีกเลยปล่อยเลยตามเลยแทน "ภีมม" "แฮปปีเบิร์ธเดย์ อ่ะนี่ของขวัญ" "ถือถุงมาแบบนี้ไม่คิดจะเซอร์ไพรส์ห่ออะไรมาเลยหรอห๊ะ" "เอ่อ...ขอโทษ" เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นเลยไม่ได้ห่อของขวัญมาให้ออมน่ะสิ เดี๋ยวยังไงก็ต้องแกะแต่ไม่คิดว่าออมจะอยากให้ห่อ "เดี๋ยวเราเอาไปห่อให้ดีไหม?" "บ้าหรอล้อเล่นหรอกภีมก็ วันนี้น่ารักเชียวนะใส่เดรสด้วยไม่เคยเห็นเลย" ฉันยิ้มและก้มมองชุดเดรสกระโปรงยาวถึงเข่าสีแดงของตัวเองซึ่งมันดูเหมือนชุดใส่อยู่บ้านมากว่ามาเที่ยวไม่เหมือนชุดออมที่เซ็กซี่กว่ามาก "ไม่ต้องเขินๆเข้ามาเถอะ" ออมว่าพร้อมดึงฉันเข้าไปในคลับใหญ่ตรงหน้าซึ่งคนตรวจหน้าคลับก็มองฉันนะแต่ออมพูดอะไรกับเขาเขาเลยให้เข้าได้ไม่ได้ตรวจอะไรเราเดินเข้ามาภายในคลับ ในนี้มันมืดมากแล้วก็มีแสงสีเสียงเต็มที่..ฉันมองไปรอบๆตัวที่ผู้คนกำลังเต้นไปกับจังหวะเพลงก่อนจะมองออมอีกครั้ง "คนเยอะจังนะ" "ต้องเยอะอยู่แล้วเพราะที่นี่คือสวรรค์ที่ที่สามารถปลดปล่อยได้ทุกอย่าง!" "หรอ..ก็ดูน่าสนุกดีนะ" "ให้ตายสิภีม มันสนุกนะภีมต้องปลดปล่อยตัวเองบ้างยิ้มสิยิ้มม" ฉันยิ้มตามที่ออมบอกแต่สุดท้ายก็ต้องหุบยิ้มและทำหน้าตามเดิม คนส่วนมากมักจะคิดว่าฉันหยิ่งและเหวี่ยงเพราะฉันไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครนัก...เอาจริงๆฉันค่อยข้างขี้เกียจพูดน่ะ แต่ไม่ได้หยิ่งแน่นอนฉันพยายามทำตัวให้ดูเป็นมิตรอยู่ ส่วนออมก็เพิ่งรู้จักเพราะเป็นเพื่อนในเอกเรามาสนิทกันตอนที่ได้มีโอกาสทำงานกลุ่มด้วยกัน "พวกมึงง นี่ภีมเพื่อนในเอกกู!" "ให้ตายย ใครว่าสาวสัตวแพทย์ไม่สวยวะไม่จริงเลยย" ออมจูงมือให้ฉันเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ที่โซฟาดูน่าจะเป็นโซนที่แยกจากโซนอื่นๆ ฉันยิ้มให้เพื่อนออมอีกหกเจ็ดคนและทักทายก่อนออมจะให้นั่งลงข้างๆและเริ่มดื่มกัน ฉันรับแก้วเหล้าและคุยกับเพื่อนออมไปเรื่อยๆขณะที่ออมก็เริ่มดื่มหนักมากขึ้น เธอคงเมาได้แหละเพราะมีแฟนมาด้วยแต่นั่งอีกโต๊ะ "ออมมันว่าภีมคุยไม่ค่อยเก่งเราเริ่มเข้าใจแล้วฮ่าๆ" ฉันเลิกคิ้วก่อนมองเพื่อนออมที่นั่งข้างๆ "โทษทีนะเราค่อนข้างน่าเบื่อน่ะ" "เฮ้ยไม่ได้ว่าแบบนั้น แบบภีทดูคุยไม่เก่งแต่ก็ไม่ใช่คนหยิ่งอะไรไง" ฉันยิ้มและพยักหน้าเพราะรู้สึกดีที่เธอพูดแบบนั้น "แล้วเป็นไงเรียนหนักไหม?" "ก็หนักแหละแต่มันด้านที่เราชอบด้วยเลยไม่ได้หนักมากอะไรสำหรับเรา แล้วขิงล่ะเรียนคณะไหนนะ" "บัญชีนี่แหละวุ้ยยุ่งๆยากๆนี่แค่เพิ่งเปิดเทอมอยากจะดรอปแล้วเบื่อรุ่นพี่" "ฮะๆ ธรรมดาแหละแรกๆกิจกรรมก็เยอะ" "ภีมมองโลกแง่ดีมาก" "เปล่าหรอกก็มองโลกอย่างที่มันเป็นแหละ เดี๋ยวก็ผ่านไปเชื่อเรา" "งั้นมาชนกันสักแก้วหน่อยซิ ยุงไข่ใส่หมดแล้วแก้วภีมอ่ะ" ฉันหัวเราะพร้อมถือแก้วขึ้นชนกับขิงและดื่มหมดแก้วเป็นเพื่อนเธอ รสมันก็ขมแหละแต่พอดีขอออมให้ผสมเบาๆเลยพอกินได้เรื่อยๆ "ไปห้องน้ำม่ะ อีออมเมาจนเดินไม่ไหวแล้ว" "ไปสิ" ขิงพยักหน้าและเดินนำฉันมาทางห้องน้ำซึ่งเธอคงไม่มีเพื่อนมาแหละเพราะตอนนี้เกือบทุกคนในโต๊ะเมากันหมด ฉันยกแขนขึ้นดูนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบตีสองขณะที่เดินเข้าห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีคน เกือบจะไม่มีเลยล่ะเพราะคนอื่นคงไปเต้นไม่ก็เมากันหมดแล้ว "ขิงไหวไหม?" ฉัยพยุงขิงทันทีเมื่อเธอเดินเซๆก่อนเธอจะหัวเราะและโบกมือไปมา "ไหวๆ ฮ่าๆมึนนิดๆภีมไม่เข้าห้องน้ำหรอ?" "เข้าๆ" "โอเคใครเสร็จก่อนยืนรอตรงนี้นะ" ฉันพยักหน้าและเดินเข้ามาทำธุระในห้องน้ำจนเสร็จก่อนจะออกมายืนล้างมือขณะที่สายตาก็มองห้องน้ำริมสุดข้างๆห้องที่ตัวเองเข้า คือฉันได้ยินเสียงแปลกๆน่ะตอนอยู่ในห้องน้ำ..ไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นใช่เสียงในแบบที่ฉันคิดอยู่ไหม แกร๊ง.. ประตูห้องที่ฉันกำลังมองเปิดออกพร้อมกับผู้หญิงหุ่นดีที่เดินเซๆออกมาก่อน เธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าฉันกำลังมองก่อนจะรีบก้มหน้าเดินเร็วๆออกไปนอกห้องน้ำ.. ฟึ้บ.. ฉันมองผ่านกระจกมาที่หน้าห้องน้ำริมสุดอีกครั้งที่ตอนนี้มีผู้ชายร่างสูงเดินออกมาด้วยผมเผ้ารุงรังและเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ เขาก้มลงรูดซิบกางเกงขึ้นก่อนจะเหลือบมองฉัน เราสบตากันไม่ถึงวิเพราะฉันเบนสายตากลับมาที่มือตัวเอง...ก็ยังไงๆอยู่ถ้าฉันเอาแต่มองเขาน่ะนะ ซ่า.. "คืนนี้ดาวเต็มฟ้าเลยนะว่าไหม" ในนี้มันมีดาวด้วยหรอ? ฉันขมวดคิ้วและเงยหน้ามองผ่านกระจกไปที่ผู้ชายคนเดิมที่เดินมาล้างมือข้างๆกัน เขาไม่ได้ตกใจที่ฉันเห็นเขาออกมาจากห้องน้ำห้องเดียวกับผู้หญิงคนก่อนหน้าแต่กลับทำตัวสบายอารมณ์มาล้างมือเฉย เขายิ้มให้ฉันผ่านกระจกและก้มลงล้างหน้าตัวเองแรงๆ "อ่า..มึนหัวจังวะ" เขาบ่นและกระโดดขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างพร้อมเสยผมตัวเองแรงๆจนน้ำมันกระเด็นมาโดนฉัน ฉันขยับออกมาให้ห่างและหยิบทิชชู่มาซับน้ำที่แขนตัวเองเงียบๆไม่ได้สนใจอะไรเขาอีก "ขอหน่อยดิ" "คะ?" "ทิชชู่อ่ะจะเช็ดหน้า" ฉันหยิบทิชชู่และส่งให้ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะหันมองห้องที่ขิงเข้า เธอเข้าไปนานจนฉันชักห่วง "ขอบคุณครับ" ฟึ้บ ฉันขมวดคิ้วและก้มมองทิชชู่เปียกในมือตัวเองหลังจากที่เขายัดมันใส่มือฉันและกระโดดลงจากขอบอ่างเตรียมเดินออกไป ฉันคว้าแขนเขาไว้ทันทีจนเขาหันกลับมามองพร้อมเลิกคิ้วซึ่งมันทำให้ฉันเห็นเขาชัดๆก็ตอนนี้ เขาเป็นคนร่างใหญ่คล้ายคนเล่นกล้ามผิวสีแทนสักลายเต็มแขนและใบหน้าคมสันที่รับกับจมูกโด่งไม่เหมือนคนไทยนัก..ต้องยอมรับว่าเขาหล่อมากแต่นิสัยกลับแย่มากจริงๆ "พอดีไม่ใช่คนเก็บขยะค่ะแล้วถังมันก็อยู่ตรงนี้" ฉันชี้ไปที่ถังขยะและยัดทิชชู่กลับใส่มือเขา "โยนเบาๆก็ลงขยะแล้ว" ฉันโยนทิชชู่ลงถังให้เขาดูก่อนจะหันมองเขาที่กำลังมองฉันอยู่ เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นเล็งและโยนทิชชู่ลงถังฉันยิ้มและหันมองเขาพร้อมตบมือให้ "เก่งมากเลยค่ะ" "ฮ่าๆ เธอแม่งตลกว่ะ" แปลกใจนะเนี้ยที่มีคนชมว่าเป็นคนตลก เขาเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกับฉันพร้อมยิ้มกว้างด้วยสายตาเยิ้มๆ "ชื่ออะไรอ่ะ" "ทำไมต้องบอกด้วยล่ะคะ" "หยิ่งจััง งั้นขอเรียกว่าหมวยล่ะกันนะ" ฉันขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ หมวยเนี้ยนะ? "อาหมวย" "ทางออกห้องน้ำอยู่ตรงนั้นนะคะเดินไปให้ถูกทางด้วยล่ะ" ฉันตอบกลับก่อนจะเดินมาเคาะประตูห้องของขิงและเหลือบมองเขาอีกครั้งซึ่งเขาก็ยักคิ้วให้และเดินออกไปไม่ได้มากวนอะไรฉันอีก...ก็แค่คนเมาฉันไม่อะไรอยู่แล้ว "ขิง หลับหรอ?" "ออกแล้วๆ" ขิงเปิดประตูออกมาพร้อมยิ้มกว้าง "โทษทีเผลอหลับไปอ่ะ" "จริงๆเลย กลับโต๊ะเถอะ" ฉันพยุงขิงและพาเดินกลับมาที่โต๊ะซึ่งตอนนี้เพื่อนๆที่โต๊ะต่างเมาเละแล้วและบางคนก็หนีกลับไปก่อนจึงเป็นฉันที่ต้องแบกทุกคนไปส่งที่รถและดีหน่อยที่แฟนออมและขิงไม่เมามากฉันเลยไม่ต้องไปส่ง ฉันเดินกลับมาที่รถตัวเองและหาวไปด้วยเพราะง่วง...ดีหน่อยพรุ่งนี้วันเสาร์ "อ้าว..น้องหมวย" ฉันหันมองตามเสียงคุ้นหูอีกครั้งก่อนจะเห็นเขาที่ดูเหมือนจะจอดรถข้างๆกัน "เจอกันอีกแล้ว" "ค่ะ" "บังเอิญรึพรหมลิขิตวะเนี้ยย" "บังเอิญแหละค่ะ" ฉันตอบและปลดล็อครถแต่ก็อดหันมองเขาที่กำลังยืนเซๆอยู่ไม่ได้ "ไม่ไหวก็เรียกแท็กซี่เถอะนะคะเดี๋ยวขับไปชนอะไรเข้าจะแย่" "ไม่ต้องห่วงพี่หรอกจ่ะ" "ห่วงคนที่จะโดนชนน่ะค่ะ" เขาหัวเราะเสียงดังและล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมายื่นให้ฉัน "ขอไลน์หน่อยดิ" "..." ฉันมองโทรศัพท์ตรงหน้าและเหลือบมองหน้าเขาอีกครั้ง "ไม่มีไลน์ค่ะ" "เบอร์ก็ได้" "ไม่มีโทรศัพท์ด้วย" "ให้ตาย..โคตรชอบเลยว่ะเอาจริงๆ" "ขอตัวนะคะ" "นี่ไม่สนใจกันเลยหรอ?" ฉันส่ายหน้าแบบไม่ต้องคิดจนเขากัดปากตัวเอง "ใจร้าย" "กลับไปพักผ่อนเถอะนะคะ" ฟึ้บ.. ฉันพูดจบก็รีบขึ้นรถตัวเองและสตาร์ทรถทันที เขายังคงยืนมองอยู่แถมยังโบกมือลาฉันอีกฉันจึงรีบขับรถออกมาจากคลับทันทีเพราะกลัวเขาจะทำอะไรแปลกๆมากกว่านี้...ฉันไม่เคยเจอแบบนี้น่ะเลยค่อนข้างกลัวหน่อยๆ อยู่ๆจะมาขอเบอร์ขอไลน์บ้ารึป่าว...รึเขาบ้าอยู่แล้วอันนี้สิน่าคิด หลายวันต่อมา "น้องภีมว่างไหมคะ?" ฉันเงยหน้าจากหนังสือที่กำลังอ่านและพยักหน้าให้พี่ณิดาที่เข้ามาหาถึงห้องอ่านหนังสือ "พอดีคุณหมอท่านติดทำหมันน้องหมาอยู่น่ะค่ะแล้วมีเคสด่วนเจ้าของเขาโวยวายใหญ่เลยว่าแมวตัวเองจะตายคุณหมอเลยวานน้องภีมให้ไปดู" "อ่อ ได้ค่ะ" ฉันรีบลุกจากเก้าอี้และเดินตามพี่ณิดาพนักงานของคลีนิคปู่ของฉันไปที่หน้าร้านที่ตอนนี้ดูกำลังวุ่นวายกันน่าดู "จะให้ผมรออะไรอีกนี่ผมรอมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ต้องให้แมวผมตายก่อนรึไงถึงจะรักษาให้น่ะ!" เสียงห้าวของเจ้าของแมวว่าอย่างไม่พอใจ เขาเป็นนักศึกษานะเพราะใส่ชุดนักศึกษาอยู่แม้จะดูไม่เรียบร้อยมากก็เถอะแต่ฉันไม่เห็นหน้าเพราะเขาหันหลังให้อยู่ "เดี๋ยวพี่ณิดาเรียกเข้ามาเลยนะคะ" "เจ้าของด้วยไหมคะ?" "ถ้าแมวดุก็ให้เจ้าของพาเข้ามาเลยค่ะ" "ได้ค่ะ" ฉันเดินเข้าไปในห้องตรวจซึ่งอีกห้องเป็นห้องที่คุณปู่ทำหมันหมาอยู่และจัดการใส่ถุงมือให้เรียบร้อยทันที ครืน.. "เชิญค่ะ.." ฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่เข้ามาซึ่งทันทีที่เขาเข้ามาในห้องมันทำเอาฉันชะงักทันทีเพราะเขาเป็นคนเดียวกับคนเมื่อหลายวันก่อน...คนที่เมาที่คลับ ฉันเบนสายตามองแมวพันธุ์เปอร์เซียที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนเขา "วางน้องลงตรงนี้เลยค่ะ" เขาพยักหน้าและเดินมาวางแมวตัวเองลงที่โต๊ะฉันจึงตรวจตามปกติที่เคยทำ ฉันทำมาแต่เด็กแล้วเพราะชอบมาคลุกอยู่กับปู่บ่อยๆ และมันคือข้อได้เปรียบของการเรียนสัตวแพทย์ของฉันเลยก็ว่าได้ "น้องมีอาการยังไงบ้างคะ" ฉันถามพร้อมกับตรวจไปด้วยแต่เขายังเงียบจนฉันต้องเหลือบมอง เขาเลิกคิ้วและชี้ตัวเอง "ถามผมหรอ?" "ใช่สิคะ" "โทษทีนึกว่าถามแมวผม" เอ่อ...ปกตินี่แมวพูดได้ด้วยหรอนี่เขากำลังเล่นมุขอยู่ใช่ไหม? "เธอซึมมาหลายวันแล้วกินข้าวก็น้อยแต่วันนี้หนักคือไม่กินอะไรเลยทั้งวัน" "เชิญคุณนั่งก่อนนะคะ" "ใบเตยครับ" ฉันเลิกคิ้วมองเขาแต่เขากลับยิ้มให้และดึงเก้าอี้มานั่งตรงหน้าฉัน "ผมชื่อใบเตยน่ะครับคุณหมอ" "อ่อ ค่ะแต่ฉันยังไม่ใช่หมอนะคะยังเป็นนักศึกษาอยู่" "เฮ้ยจริงน่ะนี่ผมนึกอยู่เลยว่าหน้าแม่งอย่างเด็กแต่เป็นหมอแล้วมันไม่น่าจะเป็นไปได้อ่ะ" "อยู่ปีหนึ่งน่ะค่ะ" "ให้ตาย นี่เป็นน้องพี่เลยดิพี่อยู่ปีสี่" เขายังคงพูดส่วนฉันก็พยักหน้าและยิ้มให้บางๆก่อนจะลูบหัวน้องแมวของเขา เธอดูบอมบางนะและอายุน่าจะปีกว่าๆเอง "งั้นภีมขอเข้าเรื่องเลยนะคะ" พี่ใบเตยพยักหน้าและเท้าแขนกับโต๊ะมองฉันยิ้มๆทำเอาฉันประหม่าทันที นี่ท่านั่งฟังคนพูดปกติของเขาหรอ? "เอ่อ..เท่าที่ตรวจนะคะน้องมีภาวะเครียดน่ะค่ะเลยทำให้อยากอาหารน้อยลงและอาการนี้มันส่งผลให้น้องไม่กินข้าว นอนน้อย หงุดหงิดง่าย" "ใช่..เจ้าหญิงของพี่หงุดหงิดง่ายมาเลย" พี่ใบเตยว่าพร้อมกับพยักหน้าพร้อมเบะปากอย่างเศร้าๆ "เนี้ยดูดิเธอเพิ่งข่วนพี่เมื่อเช้า" ฉันขมวดคิ้วและมองรอยขวนที่แขนด้านที่ไม่มีรอยสักของเขาซึ่งมันเป็นรอยข่วนแบบทางยาวเลยล่ะ "ล้างแผลรึยังคะเนี้ยรอยยาวมากเลย" "ไม่เป็นไรหรอกเจ้าหญิงฉีดยาแล้วน่ะ" เขาตอบอย่างสบายอารมณ์ "งั้นภีมขอถามหน่อยนะคะ คุณใบเตยไม่ค่อยมีเวลาให้น้องใช่ไหม" "อ่า..ใช่ ช่วงนี้พี่ยุ่งๆน่ะ" "ถึงไม่มีเวลาก็ควรสละเวลามาเล่นกับน้องหน่อยนะ เธออาจจะเครียดได้และดูแล้วคงจะเลี้ยงแบบปิดใช่ไหม" "เปิิดพวกตัวผู้ก็ได้มาขายขนมจีบลูกสาวพี่สิไม่ได้หรอกแบบนั้น" "อืมงั้นก็สรุปเลยนะคะว่าน้องแค่มีภาวะซึ่มสิ่งที่คุณใบเตยต้องทำคือให้เวลากับเธอให้มากขึ้นกว่านี้" ฉันว่าและเดินไปหยิบตะกร้าที่ล้างแผลมาวางข้างๆแมวของเขา "ขออนุญาตนะคะ" ฉันเอื้อมมือไปจับแขนพี่ใบเตยข้างที่มีรอยข่วนและจัดการล้างแผลให้ทันที "ถึงแมวจะฉีดยาแล้วแต่ถ้าเราโดนข่วนต้องล้างแผลให้สะอาดทุกครั้งห้ามปล่อยผ่านนะคะ" ฉันว่าไปด้วยและทำไปด้วยก่อนจะสบตากับพี่ใบเตยที่กำลังมองฉันอยู่ เขาพยักหน้ายิ้มๆ "คลีนิคนี้ดีนะเนี้ย ดูแลทั้งคนทั้งสัตว์" เสียงห้าวว่าขึ้นอีกครั้งพร้อมขยับแขนตัวเองไปมาเมื่อฉันทำแผลเสร็จ "พอดีมันขัดตาภีมน่ะค่ะ เดี๋ยวสั่งวิตามินสำหรับน้องให้นะคะเชิญได้เลย" "เสร็จแล้ว?" "ค่ะ เรียบร้อยแล้ว" ฉันว่าพร้อมกับก้มลงลูบหัวแมวพี่ใบเตยอีกครั้ง "กลับมาร่าเริงเร็วๆนะคะดูสิน่ายุ่งเชียว" ฉันจิ้มที่ปลายจมูกสีชมพูอ่อนก่อนจะอุ้มให้เขา "ปกติลูกสาวผมดุมากนะแปลกที่ไม่ข่วนน้องภีมเลย" "ภีมก็แปลกใจค่ะปกติน้องแมวมักไม่ชอบภีมเท่าไหร่" ฉันตอบขำๆและถอดถุงมือเดินมาเปิดประตูให้เขา "พี่คิดออกแล้วว่าเจอเราที่ไหน" "คะ?" "น้องคือน้องหมวยใช่ไหมที่ให้ทิชชู่พี่อ่ะ!" ฉันเงยหน้ามองพี่ใบเตยขณะที่เขาก็ชี้ฉันและยิ้มกว้าง "ถึงว่าทำไมคุ้นนัก" "เอ่อ..คือวันนั้นคุณเมามาก" "พี่แค่มึนครับ นี่มันพรหมลิขิตจริงๆ" พี่ใบเตยยิ้มและจับคางตัวเองมองฉันด้วยสายตาแพรวพราว "ตอนแรกก็ลืมไปแล้วแหละว่าชอบแต่ตอนนี้จำได้แล้วว่าพี่ชอบน้องมาก" "คะ? เอ่อ..ภีมไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรผิดไปไหม" "พี่ชอบน้องไง เฮ้..อย่าทำพี่นกสองครั้งซ้อนดิพี่จริงจังนะเรื่องนี้อ่ะ" นี่...เขาเอาจริง? วันนั้นไม่ได้เมาหรอวันนั้นที่จีบฉันแล้วฉันปฏิเสธไปก็แสดงว่าจำได้สิแล้วทำไมวันนี้ยังมาพูดคำเดิมอีก ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจและเดาไม่ถูก..ฉันอ่านเขาไม่ออกเลยจริงๆ