“กูว่ากูก็ชัดเจนมาตลอดนะ พวกมึงยังต้องให้กูตอบอีกเหรอ?” ภัทรตอบเสียงเรียบ จากนั้นภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบครู่ใหญ่
แต่ละคนต่างก็จมอยู่ในความคิดของตัวเอง แน่นอนว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันมานาน ย่อมมองกันออกอยู่แล้วว่ารู้สึกยังไงกับอัยรินทร์
จะติดก็ตรงที่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับพวกเขามากกว่า...
“...งั้นที่เคยพนันกับกูไว้คนละสองแสนก็จ่ายมากันให้ครบนะครับคุณเพื่อน พวกมึงถูกใจน้องอัยย์มากขนาดนี้ ต้องให้ทิปที่กูเป็นคนดีลนะครับ” โฬมเอ่ยแซวขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบขรึมภายในห้อง ทั้งสองจึงหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่พนันกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน พวกเขาแพ้พนันในครั้งนี้อย่างราบคาบ
...และดูเหมือนว่าจะแพ้มาตั้งแต่คืนแรกที่เจอเธอแล้วด้วย
“เออ...รู้แล้วไอ้เวร”
“จ่ายสด งดผ่อนนะครับ”
“งกจังเลยนะมึง”
ทั้งสามแซวกันเล่นไปมา แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าร่างเล็กของอัยรินทร์มายืนอยู่หน้าประตูต
