หลายวันต่อมา
ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง
เสียงแจ้งเตือนข้อความในไลน์กลุ่มดังขึ้นไม่หยุดขณะที่อัยรินทร์กำลังขับรถออกจากกรุงเทพฯ เพื่อมุ่งหน้าไปยังต่างจังหวัดบ้านเกิดของเธอ
พี่อคิณ : ตัวเล็กครับ หนูถึงไหนแล้ว
: ให้พี่ไปส่งดีกว่าไหม?
พี่โฬม : ให้พี่ไปด้วยได้ไหม
: พี่กินไม่เยอะ เลี้ยงง่าย ไม่เป็นภาระหนูแน่นอน
พี่ภัทร : หนูอย่าไปนานนะ
: ถึงแล้วก็โทรมาด้วย
: คิดถึง
“เฮ้อ...” อัยรินทร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ตั้งแต่คืนนั้นที่งอนกัน นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่เธอไม่ได้กลับไปนอนที่เพนต์เฮาส์ เธอให้เหตุผลว่าอยากใช้ความคิดสักพัก และยังไม่พร้อมคุยเพราะเครียดเรื่องงานด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วแค่ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้าตรงๆ กับพวกเขายังไงดีก็เท่านั้น...
แม้จะโสดมาจนจะยี่สิบห้าปี แต่เธอก็ไม่ได้ซื่อบื้อถึงขนาดว่าไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับพวกเขาทั้งสามคน
การที่คืนนั้นได้รับรู้ความจริงว่าพวกเขาเองก็ชอบเธอเ
