บูรพามองมือถือที่สายสนทนาถูกตัดไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง เขามองแผ่นหลังบอบบางจากรัศมีที่ไม่ห่างจากสายตาสักเท่าไหร่ น้ำเสียงที่ได้ฟัง เขารับรู้ว่าเธอน้อยใจ หากแต่เขาเพียงอยากพิสูจน์ความคิดถึงที่เธอมีต่อเขา ว่ามันจะมากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง
ขายาวก้าวไปที่เบื้องหน้าอย่างมุ่งมั่น เมื่อเห็นคนที่เขามองอยู่ตลอดเวลา ขยับเดินออกไปเหมือนกัน
รอยยิ้มจางๆผุดที่มุมปาก หากลีลาทราบว่า ที่เขาดิ้นรนมาหาเธอทั้งที่ห่างกันไม่ทันข้ามวัน เพราะความคิดถึงมากๆ เธอจะน้อยใจแบบนี้หรือเปล่า หากเธอพบหน้าเขาเธอจะดีใจบ้างไหม แต่สำหรับเขา ระยะห่าง มันทำให้เขามั่นใจ ว่าเขาสามารถทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอได้ และการที่เขาพิสูจน์โดยการส่งดอกไม้ไปให้ โดยไม่ยอมบอกว่าคนส่งคือใคร แล้วเธอไม่ยอมรับไว้ มันก็ทำให้เขาสบายใจ อย่างน้อยๆ เธอคงไม่เปิดรับใคร แม้บางเวลาเขาจะไม่ได้อยู่ใกล้เธอก็ตาม
เขาเดินเข้าไปประชิดร่างเล็กกว่า เมื่อเธอแตะคีย์การ์ดเ
