"จะมัวห่วงศักดิ์ศรีอยู่ทำไม ถ้าเป็นห่วงเค้าก็รีบไปเถอะ ก่อนที่อะไรอะไรมันจะสายเกินแก้ ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ เชื่อแม่สิ" ฉันผละใบหน้าออกจากโทรศัพท์ขนาดพอดีมือ ไม่รู้ว่าเผลอจ้องมันนานแค่ไหนแม่ถึงได้รู้ว่าฉันกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ หลังจากที่วางสายไอ้พี่กันย์ฉันก็หยุดใช้ความคิดอยู่นานจนแม่เห็นพอดี
"แต่เขาหลอกมิวนะแม่" ฉันจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันจะไม่มีครั้งที่สอง
"แต่เท่าที่แม่เห็นมันดูไม่ใช่แบบนั้นนะ หรือมิวไม่รู้สึก" มันก็จริงนั้นแหละ บางครั้งระหว่างเราฉันก็รู้สึกมันพิเศษจริง ๆ
"ไม่มีใครไม่เคยทำพลาดหรอกนะ ถ้าขืนปล่อยไปแบบนี้ไม่ใช่เราด้วยเหรอที่จะทรมานไปด้วย แน่ใจหรือเปล่าว่าจะไม่เสียใจทีหลัง"
"มิว…" ฉันเงียบอย่างใช้ความคิด ไม่รู้สิใจหนึ่งมันก็กลัวจะเป็นเหมือนครั้งนั้นอีก ในสิ่งที่แม่บอกในแง่ของความไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิตฉันเองก็กลัว ดูขนาดพ่อฉันสิเพิ่งจะอายุแค่ 40 กว่าเท่านั้น แต
