รักร้ายนายแฟนเก่า

ปล่อย

เซเดย์...

ผมตัดสินใจปล่อยมือออกจากเอวของเอวาเมื่อเธอถามผมว่าผมรักเธอหรือเปล่าถ้ารักก็ให้กอดเธอไว้แต่ถ้าไม่รักก็ให้ปล่อย ผมก็เลยตัดสินใจปล่อยเพราะผมยังไม่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่รักหรือไม่รัก เพราะผมไม่อยากให้เธอเจ็บปวดอีกผมไม่อยากโกหกเธออีกแล้ว

หลังจากนั้นผมก็มาส่งเธอที่หอพักใกล้มหาลัยที่เธออาศัยอยู่มันเป็นหอพักเล็กๆที่ทั้งเก่าทั้งทรุดโทรมแถมยังอยู่ในซอยค่อนข้างเปลี่ยว ผมก็เลยเดินมาส่งเธอถึงหน้าห้องแม้ว่าเธอจะไล่ให้ผมกลับจนเธอมายืนอยู่หน้าห้องๆนึงที่มีกุญแจคล้องอยู่

"ขอบใจนะที่อุดส่าห์มาส่ง" เธอหันมาบอกผมแต่สายตาผมเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นนึงแปะอยู่ตรงประตูผมก็เลยดึงมันออกมาดู ปรากฏว่ามันเป็นใบแจ้งหนี้ค่าเช่าห้องพอเธอเห็นว่าผมอ่านอยู่เธอก็รีบคว้าไปเก็บใส่กระเป๋าทันที

"นายกลับไปได้ละฉันต้องการพักผ่อน"

"ขอเข้าไปหน่อย"

"จะเข้ามาทำไม"

"ฉันปวดฉี่พอดี" เอวาถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูห้องพักแล้วเดินนำผมเข้าไป อันที่จริงผมก็ไม่ได้ปวดฉี่หรอกนะผมแค่อยากเห็นภายในห้องว่าเธออยู่ยังไง และพอเดินเข้ามาผมก็ได้กลิ่นความอับชื้นของห้อง ห้องของเธอเล็กกว่าห้องเก็บของในคอนโดผมอีก และภายในห้องก็แทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากฟูกนอนเล็กๆ โต๊ะญี่ปุ่นที่เธอน่าจะเอาไว้ทำงาน กระติกน้ำร้อนและมาม่าที่ตั้งไว้เป็นกอง แอร์ไม่มีมีแค่พัดลมติดเพดานที่เก่ามากไม่รู้จะล่วงมาวันไหน คือทั้งห้องมีแค่นั้นจริงๆ ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ได้ยังไง

"จะเข้าห้องน้ำก็เข้าสิมัวมองดูอะไรเข้าเสร็จก็รีบกลับไปซะ" เอวาคงเห็นว่าผมสำรวจห้องเธอเธอก็เลยรีบไล่ให้ผมเข้าห้องน้ำแล้วไล่ผมกลับ

"เธออยู่ที่นี่จริงดิ"

"อืม"

"อยู่ได้ไงทำไมไม่หาที่ดีกว่านี้"

"ฉันมีปัญญาหาได้เท่านี้แล่ะ"

"ไปหาที่อื่นอยู่เถอะ" ผมบอกเพราะดูจากสภาพห้องแล้วมันไม่ไหวจริงๆ

"ฉันพอใจจะอยู่ที่นี่ นายกลับไปได้ละ" เอวาไล่ผมกลับอีกรอบพร้อมกับดันหลังผมให้ออกไปจากห้อง

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเอวาถึงมาเช่าอยู่ห้องทรุดโทรมขนาดนี้ทำไมเธอไม่หาที่ๆมันดีกว่านี้อยู่ จะว่าเธอไม่มีเงินก็ไม่น่าใช่เพราะเท่าที่ผมรู้แม่ของเอวาจะส่งเงินมาให้เธอใช้ทุกเดือนเดือนนึงก็หลายหมื่นบาทซึ่งเงินจำนวนนี้มันก็น่าจะเพียงพอให้เธอหาห้องเช่าดีๆอยู่ แล้วจู่ๆคำว่าเด็กทุนก็แล่นเข้ามาในหัว เฟย่าพูดว่าเอวาเป็นเด็กทุนขอทุนเรียนซึ่งการที่จะขอทุนเรียนคุณสมบัติข้อแรกก็คือฐานะทางบ้านยากจนแต่ที่ผมรู้จักเธอมาเธอไม่ได้จนนี่นาโรงเรียนที่เราเรียนด้วยกันก็ถือว่าแพงที่สุดในจังหวัดแล้วอีกอย่างบ้านของเธอที่เชียงใหม่ก็หลังใหญ่โตราคาหลายล้าน หรือว่ามีอะไรที่ผมยังไม่รู้และเธอไม่ได้บอก 

สองชั่วโมงต่อมา...

เอวา...

"แค่ก แค่ก แค่ก" ฉันนอนไปก็ไอไปเพราะรู้สึกเจ็บคอและแสบจมูกเนื่องจากว่าตอนนี้เหมือนว่าหลังคาน้ำจะรั่วอีกแล้วฉันต้องเอากะละมังมารองน้ำตรงปลายที่นอนซึ่งฉันก็เป็นโรคภูมิแพ้ด้วยถ้าอยู่ในที่อับชื้นฉันก็จะมีอาการแบบนี้ ฉันควานหายาพ่นแต่ก็ไม่เจอสงสัยจะหมดแล้วก็ไม่ได้ซื้อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"นังหนู"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงป้าเจ้าของหอพักนี่นาสงสัยจะมาทวงค่าเช่าเพราะมันถึงกำหนดแล้วแต่เงินที่มีติดตัวตอนนี้มันยังไม่พอฉันจะทำยังไงดี ฉันฝืนตัวเองแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง

"หายไปเป็นเดือนเลยนะ"

"คือหนูไม่สบายค่ะไปนอนโรงพยาบาลมาค่ะ"

"ฉันมาเก็บค่าเช่าเลยกำหนดมาสามวันแล้ว"

"คือตอนนี้เงินเดือนหนูยังไม่ออกเลยค่ะไว้รอสิ้นเดือนหนูค่อยจ่ายทีเดียวเลยได้ไหมคะ" ฉันพยายามขอร้องป้าเจ้าของหอพักแต่ดูเหมือนแกจะไม่พอใจที่ได้ยินแบบนั้น

"ไม่ได้!!กฏก็ต้องเป็นกฏถึงกำหนดก็ต้องจ่าย ก่อนมาอยู่ฉันก็ให้หนูดูแล้วไม่ใช่เหรอว่าค่าเช่าต้องจ่ายตรงเวลาห้ามเกินสามวันนี่ก็เกินกำหนดมาสามวันพอดี"

"แต่หนูเงินมันไม่พอจ่ายเลยค่ะ"

"แล้วตอนนี้มีเท่าไหร่ล่ะเอามาจ่ายก่อนที่เหลือก็ไปหามาให้ครบภายในเจ็ดวันไม่อย่างงั้นก็ขนข้าวของออกไป ส่วนค่ามัดจำฉันก็ไม่คืนนะเพราะเธอทำผิดสัญญา" ฉันจำใจเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบเงินก้อนสุดท้ายที่มีอยู่ออกมาแล้วยื่นให้ป้าเจ้าของห้อง

"ได้มาพันนึงค้างอีกสามพันนะภายในเจ็ดวันหามาจ่ายให้ครบด้วยล่ะเข้าใจไหม"

"ค่ะ" ฉันจำใจรับคำแม้จะยังไม่รู้จะไปหามาจากไหนเพราะฉันทำงานร้านพี่แป้งได้ไม่เท่าไหร่เองก็ต้องไปนอนโรงพยาบาลจะไปขอเบิกล่วงหน้าก็เกรงใจ หรือฉันต้องหางานทำเพิ่มหาแบบจ่ายรายวันเผื่อมันจะพอจ่ายค่าเช่าได้

ฉันเปิดมือถือเพื่อดูว่ามีงานอะไรให้ฉันทำได้บ้างจนกระทั่งเจอโพสต์รับสมัครงานแม่บ้านซึ่งในข้อมูลรายได้เราสามารถรับเป็นรายวันหรือรายเดือนก็ได้ ฉันคำนวณเวลาการทำงานถ้าฉันทำสองที่ฉันต้องจัดสรรเวลาให้ดี วันต่อมาฉันก็รีบไปสมัครงานที่บริษัทรับทำความสะอาดโชคดีที่เขารับฉันทันทีเพราะช่วงนี้แม่บ้านไม่พอเพราะต้องไปหลายที่ทั้งคอนโด โรงแรม โรงพยาบาล ห้างสรรพสินค้าคือถ้าเขาให้ไปทำที่ไหนก็ต้องไปเลี่ยงไม่ได้แต่ฉันขอรับทำเฉพาะเสาร์อาทิตย์เท่านั้นเพราะวันปกติฉันต้องไปเรียนตอนเย็นก็ต้องไปช่วยที่ร้านพี่แป้งต่ออีกซึ่งพี่เจ้าหน้าที่ก็บอกว่าไม่เป็นไรสามารถมาทำเฉพาะเสาร์อาทิตย์ได้แม้ค่าจ้างจะไม่ได้มากเท่าร้านพี่แป้งแต่ก็ดีกว่าอยู่เปล่าๆอะไรทีทำแล้วได้เงินฉันต้องเอาไว้ก่อน หลังจากไปสมัครงานเสร็จฉันก็ไปที่ร้านพี่แป้งเพื่อบอกว่าฉันพร้อมจะกลับมาทำงานแล้ว และพอเดินเข้ามาในร้านก็เจอพี่แป้งกับปืนกำลังง่วนอยู่กับการทำเมนูให้ลูกค้าคือตอนนี้คนแน่นร้านมากๆฉันก็เลยแกล้งเดินไปสั่งเครื่องดื่มกับปืน คือตอนนี้เขาน่าจะยังไม่รู้ว่าฉันหายดีแล้วเพราะถ้าเขารู้เขาคงจะโทรหาฉันแต่นี่เขาเงียบหายไปเลยเขาคงคิดว่าฉันจำเขาไม่ได้สินะ

"สั่งเครื่องดื่มหน่อยค่ะ"

"สักครู่นะ...เอวา!!!พอปืนเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นฉันเขาก็มีสีหน้าตกใจเหมือนถูกผีหลอก

"สวัสดีปืน สวัสดีค่ะพี่แป้ง^^"

"อ้าวเอวา ทำไมจำพี่ได้ล่ะไหนปืนบอกเอวาความจำเสื่อมไงแล้วมายังไงเนี้ยะหายป่วยแล้วเหรอจ๊ะ" 

"เดี๋ยวหนูเล่าให้ฟังนะคะ" จากนั้นฉันก็เข้ามาช่วยปืนกับพี่แป้งทำเครื่องดื่ม จนกระทั่งเสิร์ฟเมนูให้ลูกค้าครบหมดทุกโต๊ะแล้วเราสามคนก็มานั่งพักเหนื่อยคุยกันที่โต๊ะเล็กๆด้านหลังเคาท์เตอร์ หลังจากนั้นฉันก็เล่าทุกอย่างให้ปืนกับพี่แป้งฟังว่าฉันไม่ได้ความจำเสื่อมและนั่นก็ให้พี่แป้งรู้ว่าฉันกับเซเดย์เคยคบกัน

"ฉันดีใจนะที่เธอจำทุกอย่างได้รวมถึงจำฉันได้ด้วย"

"ฉันจะลืมนายได้ยังไงกันล่ะปืนนายน่ะดีกับฉันมากๆ"

"แต่ฉันก็ขอโทษที่โกหกเธอฉันแค่ไม่อยากให้เธอรู้ความจริงเพราะมันจะทำให้เธอเจ็บปวด เธออย่าโกรธฉันเลยนะ" เขาคงจะหมายถึงเรื่องที่เขาเล่าที่โรงพยาบาลว่าฉันเมาจนล้มหัวฟาดพื้น

"นายเป็นคนที่หวังดีกับฉันมากที่สุดเลยนะปืนฉันไม่โกรธนายหรอก^^" จากนั้นฉันก็อยู่ช่วยพี่แป้งจนร้านปิดแล้วปืนก็พาฉันมาเลี้ยงข้าวต้มข้างทางที่ฉันเป็นคนแนะนำเขาเองเขาบอกว่าช่วงที่ฉันไม่สบายเขามักจะมานั่งกินคนเดียว

"ปืน" ฉันนั่งมองเขากินข้าวต้มอย่างคนไม่ได้กินข้าวมาเป็นเดือน คือฉันไม่รู้ว่าเขาผอมลงไปหรือเปล่าจากเมือ่ก่อน คือเราไมไ่ด้เจอกันหลายอาทิตย์

"หืม" เขาเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้มแล้วมองหน้าฉันอย่างงงๆ

"นายทานข้าวเหมือนเด็กเลยนะดูสิข้าวติดปากเห็นไหม" ฉันยิ้มขำเอื้อมมือหยิบเมล็ดข้าวออกมุมปากของเขาแล้วให้เขาดูพอเขาเห็นเขาก็ยิ้มเขิน

"มันอร่อยมากเลยเหรอหื้มมม"

"อืมอร่อยมากโดยเฉพาะมื้อนี้เธอรู้มั้ยว่าฉันไม่ได้กินข้าวอร่อยๆแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่...ตั้งแต่เธอไม่อยู่"

"ทำไมพอฉันไม่อยู่นายก็กินอะไรไม่ลงเหรอ"

"ก็...อืมมม"

"ถ้าอย่างงั้นต่อไปนี้ฉันจะกินข้าวกับนายทุกมื้อดีไหม"