รักร้ายนายแฟนเก่า

ขอโอกาส

เอวา....

"ขอบใจนะที่เลี้ยงข้าอิ่มมากเลย^^"ฉันขอบใจปืนหลังจากที่เขาเลี้ยงข้าวต้มแล้วก็ขับรถมาส่งฉันที่หน้าหอพัก

"ไม่เป็นไรแค่นี้เอง ว่าแต่พรุ่งนี้เธอว่างไหม"

"ทำไมเหรอ"

"จะพาไปเที่ยวอยากไปไหม"

"ไปเที่ยวเหรอ แต่ฉันต้องไปช่วยพี่แป้งที่ร้านนะ"

"ยัยบื้อพรุ่งนี้วันอาทิตย์ร้านหยุดจำไม่ได้??หรือว่าเธอจะความจำเสื่อมจริงๆวะ"

"เออเนอะพรุ่งนี้ร้านปิดนี่นาว่าแต่นายจะพาไปไหนล่ะ"

"ทะเล หัวหินอยากไปป่ะ"

"อยากไปอยากไปตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลย"

"แต่เราจะไปกับเจ้านี่ไงเธอไหวป่าวล่ะ" ปืนตบเบาะรถเพื่อบอกให้ฉันรู้ว่าจะเอาคันนี้ไปเที่ยวทะเล

"ไม่ไหวก็ต้องไหว"

"อื้มม พรุ่งนี้สายๆฉันจะมารับนะ"

"โอเค^^"

"ดึกแล้วเข้าห้องไปได้ละ"

"เจอกันพรุ่งนี้นะปืนขับรถกลับดีๆล่ะ"

"ครับผม^^"

หลังจากยืนมองปืนจนเขาขับรถลับสายตาฉันก็เดินกลับห้องแต่พอมาถึงหน้าห้องกลับเจอใครบางคนที่คุ้นตานั่งหลับอยู่ตรงหน้าประตูข้างกายเขามีถุงวางกองอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด ฉันไม่รู้ว่าเขามานั่งทำอะไรตรงนี้และมาตั้งตอนไหน

"เซย์"ฉันเรียกเขาแต่เขาก็ยังเงียบอยู่เขาน่าจะหลับจริงๆ

"เซย์ เซย์"ฉันเรียกเขาอีกรอบเรียกอยู่สองสามครั้งจนเขารู้สึกตัว

"ไปไหนมาฉันรอเธอตั้งนาน" พอลืมตาเขาก็ถามฉันทันทีด้วยสายตาง่วงงุน

"ไปทำงานมาว่าแต่นายมาทำอะไรหน้าห้องฉัน"

"ฉันไปซื้อของกินมาไว้ให้เธอเห็นในห้องมีแต่มาม่าแล้วฉันก็แวะซื้อบะหมี่หมูแดงที่เธอชอบมาให้ด้วยนะแต่ตอนนี้มันน่าจะเย็นแล้ว"

"ขอบใจแต่นายเอากลับไปเถอะ"

"ทำไมไม่กินฉันอุตส่าห์ซื้อมาฝาก"

"ฉันอิ่มแล้วปืนพาไปเลี้ยงข้าวมา"

"ไอ้ปืน??มันรู้แล้วสินะว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อม"

"อืมเขารู้แล้ว"

"มันคงดีใจมากเลยสิที่เธอจำมันได้" น้ำเสียงของเขาเหมือนจะไม่พอใจนิดๆ

"อืม" ฉันตอบเซย์ไปสั้นๆเพราะไม่อยากจะพูดอะไรกับเขามากและตอนนี้ฉันก็อยากอาบน้ำนอนด้วย

"ถ้าเธออิ่มแล้วก็ไม่เป็นไรฉันเอากลับไปกินที่คอนโดก็ได้ส่วนของกินของใช้อย่างอื่นเธอก็เอาไปซะฉันซื้อมาให้แล้วไม่อยากขนกลับ"

"ฉันไม่เอา ฉันไม่ต้องการอะไรจากนายทั้งนั้นและต่อไปก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกเข้าใจไหม"

"ทำไมวะ ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจกันด้วยฉันก็แค่สงสารเธอที่เห็นเธอลำบากก็เลยอยากช่วย"

"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงว่าฉันไม่รับของๆนายไม่ว่าจะอะไรก็ตามฉันไม่รับฉันไม่เอา"

"อย่าหยิ่งนักเลยวะ" 

"นายว่าฉันหยิ่งงั้นเหรอเซย์ หึฉันไม่มีอะไรให้หยิ่งสักนิดเพราะตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเลยไม่เหลือใครทั้งนั้น แม้แต่พ่อแม่หรือคนที่ฉันรักฉันก็ไม่มี แม้แต่บ้านตอนนี้ก็ไม่มีอยู่นายรู้ไหม และการที่ฉันไม่ต้องการอะไรจากนายไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายก็เพราะแต่นี้ต่อไปฉันจะต้องอยู่คนเดียวให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร ตอนนี้ฉันเหมือนตัวคนเดียวบนโลกที่ไม่มีใครต้องการ พ่อแม่แท้ๆของฉันเขายังไม่ต้องการฉันเลยส่วนนายที่ฉันคิดว่าเป็นความหวังเป็นที่พึ่งสุดท้ายของฉัน...ฮึก ฮึก" ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลพยายามฝืนมันไว้แล้วพูดต่อ

"สุดท้ายนายก็ไม่ได้ต้องการฉันไม่ได้รักฉันเหมือนที่พ่อกับแม่ของฉันเขาไม่ต้องการฉันนั่นแล่ะ ไม่มีใครรักฉันจริงๆเลยสักคนฉันไม่อยากพูดว่านายหรือพ่อแม่เห็นแก่ตัวหรอกนะเพราะทุกคนก็ล้วนแล้วแต่ต้องการหาความสุขให้ตัวเองทั้งนั้น ทุกคนอยู่กับความสุขความต้องการของตัวเองจนลืมฉัน นายรู้มั้ยว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนอ้างว้างแค่ไหนที่ต้องอยู่คนเดียวหันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่ได้ บ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิดพ่อกับแม่ก็ขายโดยไม่ห่วงและไม่คิดว่าฉันจะอยู่ยังไง แม่ก็บังคับให้ฉันไปอยู่ด้วยทั้งที่รู้ว่าแฟนใหม่แม่เขาคิดไม่ดีกับฉันถ้าฉันไปฉันก็คงไม่รอดแต่แม่ก็ยังบังคับให้ฉันไม่อยู่ ส่วนพ่อก็ไม่สนใจฉันเลยเพราะท่านมีลูกคนใหม่แล้วแล้วเมียใหม่พ่อก็เกลียดฉันฉันไปหาพ่อทีไรก็ถูกไล่ทุกที ไหนจะมาเจอนายที่นอกใจฉันอีก ฉันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้วในวันที่ทุกคนมีความสุขพ่อมีลูกใหม่แม่มีครอบครัวใหม่นายมีความสุขกับผู้หญิงคนใหม่ฉันต้องอยู่คนเดียวต้องไปขออาศัยนอนกับคุณครูที่บ้านพักครูเพราะบ้านไม่มีให้อยู่ฉันต้องไปช่วยป้าแม่ครัวล้างจานแลกข้าวเพราะตอนนั้นฉันต้องประหยัดเก็บเงินมากรุงเทพ นายรู้มั้ยว่าในตอนนั้นฉันคิดถึงใครมากที่สุดฉันคิดถึงนายมากที่สุดเลยนะคิดถึงทั้งที่รู้ว่านายกำลังอยู่กับผู้หญิงอื่น"

"........." ฉันพูดไปก็ร้องไห้ไปส่วนเซเดย์เขาเอาแต่นั่งเงียบ

"แต่เมื่อนายไม่ได้รักฉันนายก็อย่ามาทำดีกับฉันอีกเลยอย่าทำเหมือนแคร์ฉันห่วงใยฉันอย่าให้ฉันหวั่นไหวอีกเลยนะ ฉันอยากจะตัดใจจากนายจริงซักที เราต่างคนต่างอยู่เหมือนหนึ่งปีที่ผ่านมาเถอะ นายก็อยู่ของนายฉันก็อยู่ของฉันแบบนี้"

"ฉันทำไม่ได้ ฉันปล่อยเธอไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ" 

"ทำไมจะทำไม่ได้หนึ่งปีที่ผ่านมานายยังทำได้เลยนายอยู่อย่างมีความสุขโดยที่ไม่มีฉัน หรือว่าพอได้ฟังที่ฉันเล่าแล้วนายเกิดสงสารฉันหรืออาจจะสมเพช ก็ไม่เป็นไรฉันเข้าใจว่าชีวิตฉันมันน่าสมเพชเวทนาแต่ขอให้นายจำเอาไว้ต่อให้ฉันไม่มีเงินกินข้าวหรือไม่มีที่ซุกหัวนอนฉันก็จะไม่ขอร้องให้นายมาช่วยเป็นอันขาด"

พูดจบประโยคฉันก็ผลักเขาให้ออกห่างจากประตูก่อนจะรีบไขประตูเข้าห้องแต่พอฉันจะปิดประตูเขาก็เอามือมาดันเอาไว้แล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ

แกร๊ก แกร๊ก เขากดล็อคประตูแล้วลงกลอนก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน

"นายออกไปนะเซย์ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย" ฉันพูดไปก็เช็ดน้ำตาตัวเองไป

"ไม่ออกคืนนี้ฉันจะนอนที่นี่....กับเธอ"

"ไม่ได้!!!! เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนายจะมานอนกับฉันไม่ได้"

"แล้วอยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ยล่ะกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม"

"ไม่!!!!"

"แต่ฉันอยาก อยากให้เรากลับมาคบกันฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก ฉันจะเลิกกับผู้หญืงทุกคนจะทำตัวเป็นแฟนที่ดีจะไม่นอกใจเธออีก"

"นายอย่าพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันรู้ดีว่านายทำไม่ได้หรอก แต่ถึงทำได้ฉันก็คงไม่โง่กลับไปคบกับคนที่เคยทำร้ายฉันหลอกลวงฉัน ฉันว่านายกลับไปใช้ชีวิตในแบบที่นายต้องการเถอะนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายรักหรือคนที่นายต้องการจริงๆหรอกเพราะถ้าใช่นายคงไม่นอกใจฉันไปมีผู้หญิงอื่น ฉันคิดว่าฉันจะเลิกรักนายจะตัดใจจากนายอย่างจริงๆจังๆซักทีเผื่อว่าชีวิตของฉันจะมีความสุขมากกว่านี้"

"เธอจะเลิกรักฉันในขณะที่ฉันเพิ่งรู้ใจตัวเองอย่างงั้นเหรอ"

"........."

"ให้โอกาสฉันสักครั้งได้ไหมเอวา"