รักร้ายนายแฟนเก่า

ขอจีบได้ไหม

​​

 เซเดย์....

ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถนานกี่ชั่วโมงรู้แค่ว่านั่งตั้งแต่ฟ้ามืดจนตอนนี้ฟ้าสว่างหลังจากที่เอวาร้องไห้แล้วขอให้ผมออกไปจากชีวิตของเธอ เธอบอกว่าไม่ให้โอกาสผม แม้ว่าผมจะสัญญากับเธอว่าผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกก็ตาม ผมทำผิดกับเธอแต่ก็ยังมีหน้าไปขอร้องให้เธอให้อภัยอีกผมมันชั่วจริงๆเลยเนอะว่าไหม ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าตัวเองไม่ได้รักเธอเราสองคนเป็นเพื่อนกันมานานก่อนจะขยับความสัมพันธ์มาเป็นแฟนกันช่วงขึ้นมอปลาย ผมยอมรับว่าที่ผมขอเธอเป็นแฟนเพราะอยากใช้สิทธิ์ของความเป็นแฟนทำอะไรกับเธอก็ได้ ผมหลอกเธอว่าผมรักและจะรับผิดชอบเธอทุกอย่างพอเรียนจบผมก็สัญญากับเธอว่าเราจะแต่งงานกันแต่คำพูดเหล่านั้นผมก็แค่พูดให้เธอหลงเชื่อและยอมเป็นของผมก็แค่นั้น และพอเราห่างกันผมก็เริ่มมใช้ชีวิตที่คิดว่ามันคือความสุขที่สุดในชีวิตกินเหล้าเข้าผับลากสาวกลับมานอนคอนโดแทบไม่เว้นวันโดยลืมไปว่าตัวเองมีแฟนแล้วแต่ตอนนั้นผมไม่สนใจอะไรแล้วไงชีวิตของผมผมจะทำอะไรจะเอากับใครก็ได้ เอวาน่ะยังไงก็คือของตาย แต่พอถึงวันที่เธอมาเจอกับตามารู้ความจริงผมก็ไม่ได้แก้ตัวหรือขอโทษเธอ ผมปล่อยให้เธอไปโดยไม่รั้งไม่ยื้อเพราะผมคิดว่าตัวเองไม่ได้รักทำไมต้องยื้อ

จนกระทั่งมาถึงวันนี้วันที่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วผมแคร์เธอมากแค่ไหนพอจะไม่มีเธอจริงๆผมกลับมาขอร้องเธอให้ยกโทษให้โอกาสทั้งที่ผมควรจะทำตั้งนานแล้วไม่ใช่ปล่อยให้เวลามันผ่านมานานขนาดนี้ นานจนเธอตัดใจจากผม ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นผมยังอยากให้เธอรักผมเหมือนเดิมและผมจะรักเธอให้มากให้สมกับความรักที่เธอมีให้ผม แต่มันก็สายเกินไปแล้วผมมารู้ตัวในวันที่เธอพร้อมจะตัดใจจากผม แล้วผมจะทำอะไรได้ในเมื่อผมทำตัวเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเงยหน้าขึ้นจากพวงมาลัยที่ฟุบอยู่พร้อมกับกดกระจกรถลงเพราะคนที่มาเคาะกระจกรถผมก็คือไอ้ปืนที่ผมไม่รู้ว่ามันมาทำอะไรแถวนี้ ถ้าให้เดาก็คงมาหาเอวา

"มึงมาทำอะไรแถวนี้วะ หรือว่ามาหาเอวา" มันถามผมแทนที่ผมจะถามคำถามนี้กับมันมากกว่าเพราะเอวาคือแฟนของผมแม่จะเป็นอดีตไปแล้วก็ตาม

"อืมแต่กูกำลังจะกลับแล้วล่ะว่าแต่มึงเหอะมาทำอะไร"

"กูมารับเอวาไปเที่ยว"

"ไปเที่ยว??เที่ยวไหนวะ"

"กูต้องบอกมึงด้วยเหรอวะ"

"ไม่บอกก็ได้กูก็แค่ถามดูเท่านั้น"

"กูจะพาเธอไปเที่ยวหัวหินพอดีวันนี้กูว่างก็เลยชวนเธอเมื่อคืนแล้วเธอก็ตอบตกลง"

"ค้างคืนหรือเปล่า"

"ถามทำไม มึงมีสิทธิ์ถามด้วยเหรอ"

"กูแค่เป็นห่วง มึงอย่าลืมที่กูบอกว่าเธอแพ้อาหารทะเล"

"กูไม่ลืมหรอกมึงไม่ต้องเป็นห่วงกูจะดูแลเอวาอย่างดี"

"อืม ไปกับมึงกูคงไม่ต้องเป็นห่วง งั้นกูกลับก่อนนะ"

"อืมไว้เจอกันมหาลัยพรุ่งนี้"

ผมขับรถออกมาจากซอยหอพักของเอวาเพื่อจะกลับคอนโดแต่ด้วยอะไรบางอย่างทำให้ผมเปลี่ยนใจและขับไปอีกทาง

เอวา....

ฉันลุกมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวจะไปเที่ยวหัวหินกับปืน ฉันมองตัวเองหน้ากระจกเห็นตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืนนี้ เมื่อคืนเซเดย์ขอโอกาสจากฉันเขาร้องขอให้ฉันเห็นใจและเขาก็สัญญากับฉันว่าเขาจะไม่ทำแบบเดิมอีกแต่ฉันให้เขาไม่ได้ฉันบอกเขาไปตามตรงว่าฉันกลัว กลัวว่าเขาจะทำให้ฉันเจ็บอีกแค่ครั้งเดียวมันก็มากเกินพอแล้วเขามีสีหน้าที่ผิดหวังก่อนจะยอมเดินออกไปหากห้อง

ครืดดดดด ครืดดดดด เสียงสั่นของมือถือดังอยู่ใต้หมอนฉันรีบไปรับปรากฏว่าเป็นปืนที่โทรเข้ามา

"ถึงแล้วเหรอ"

"อื้ม ฉันอยู่หน้าหอเธอแล้วรีบออกมาไปสายมากเดี๋ยวแดดร้อน"

"ขอเวลาสิบนาทีนะ" หลังจากวางสายฉันก็รีบแต่งตัวและเอาเสื้อแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นใส่กระเป๋าไปด้วยไปเผื่อจะลงเล่นน้ำทะเล

ฉันซ้อนท้ายบิ๊กไบค์ของปืนมาจนถึงบ้านพักที่เป็นบ้านไม้สีขาวหลังหนึ่งสไตล์วินเทจน่ารัก ซึ่งหน้าบ้านพักติดชายหาดพอดีสามารถเดินลงไปเล่นน้ำทะเลได้เลย

​

"สวยจังบ้านใครเหรอ"

"บ้านฉันเองฉันซื้อเอาไว้เวลามาพักผ่อนมาแฮงค์เอ้าท์กับเพื่อนน่ะ"

"ดีจังเลยเนอะมีบ้านพักติดขายทะเลเป็นของตัวเองด้วย"

"เธอชอบที่นี่มั้ย"

"ชอบสิชอบมากเลย อากาศก็ดี ชายหาดก็สวย บ้านก็น่าอยู่ ปืนรู้มั้ยว่าฉันน่ะชอบบานสีขาวมากฉันเคยฝันเอาไว้นะสักวันนึงฉันจะมีบ้านเป็นของตัวเองฉันจะทาสีขาวทั้งหลังเลยแล้วก็จะปลูกดอกกุหลาบสีขาวให้เต็มสวนเลย"

"ถ้าเธออยากปลูกเธอก็ปลูกได้นะดอกกุหลาบน่ะ"

"มันบ้านนายฉันจะมาปลูกได้ยังไงกันไม่เอาหรอก"

"เผื่ออนาคตมันจะเป็นบ้านของเธอไง" ปืนพูดพร้อมกับส่งสายตาสื่อความหมายมาให้ ทำให้ฉันถึงกับต้องแสร้งทำทีเป็นมองไปทางชายหาดแทนเพราะฉันไม่รู้จะทำแสดงสีหน้ายังไง จะบอกว่าเขินก็ไม่ใช่จะบอกว่าอายก็ไม่เชิงคือไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับฉันเพียงแต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจะเปิดใจรับใครเข้ามาทั้งนั้น

"ฉันขอโทษนะถ้าคำพูดของฉันมันทำให้เธออึดอัด"

"ไม่ไม่ฉันไม่ได้อึดอัด"

"เอวา..."

"หื้มมม"

"เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ" 

"ก็...พอรู้" 

"แล้วเธอพอจะบอกฉันได้ไหมว่าฉันมีโอกาสกี่เปอร์เซ็นต์"

"โอกาสอะไร"

"ถ้าฉันจะจีบเธอฉันมีโอกาสจีบติดกี่เปอร์เซ็นต์"

"ปืน.."

"ฉันพูดจริงนะไม่ได้พูดเล่น ฉันชอบเธอนะเอวา ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าชอบเธอตั้งแต่ตอนไหนเมือ่ไหร่อาจจะตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกก็ได้"

"ครั้งแรกที่เจอกัน??" 

"อื้มมม ตอนที่เธอมาหาไอ้เซย์ที่คอนโดไง พอฉันเจอหน้าเธอครั้งแรกฉันก็รู้สึกเหมือนตกหลุมรักอีกครั้ง คือฉันไม่รู้ว่าเธอกับไอ้เซย์เอ่อ..เป็นแฟนกัน พอรู้ฉันก็รู้สึกผิดกับมันมากเลยที่ดันไปชอบแฟนเพื่อนแต่เหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิตที่ทำให้เธอมาสมัครงานที่ร้านพี่สาวฉัน ตอนนั้นฉันทำตัวไม่ถูกเลยเธอรู้มั้ยตอนที่เจอเธออีกครั้งฉันเขินมากๆ" ปืนพูดไปเขินไปส่วนฉันก็นึกภาพตามฉันจำได้วันที่ฉันไปหาเซย์ที่คอนโดแล้วปืนเป็นคนเปิดประตู พอเขาเห็นหน้าฉันเขาก็มองหน้าฉันแล้วก็สตั้นไปตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองมาผิดห้องหรือเปล่า จนเรามาเจอกันอีกครั้งที่ร้านพี่แป้งตอนนั้นเขาเดินเข้ามาในร้านพอเขาเจอหน้าฉันเขาก็รีบหันหลังหนีทันทีคิดถึงตอนนั้นฉันก็อดขำไมไ่ด้เพราะเขาบอกว่าจะรีบไปหาหมวกกันน็อคทั้งที่เขาสวมอยู่บนหัวแท้ๆฉันเพิ่งมารู้วันนี้เขาเขินฉัน

"นายชอบฉันจริงๆเหรอปืน"

"อื้มมม ฉันชอบเธอจริงๆไม่อย่างงั้นฉันจะขอจีบเธอทำไม"

"ฉันขอบใจนายมากนะที่รู้สึกดีกับฉันแต่ตอนนี้ฉันยังไม่อยากรักใครฉันยอมรับว่ายังลืมเซย์ไม่ได้ฉันไม่อยากให้ความหวังนายเพราะฉันไม่อยากให้นายผิดหวังนายเข้าใจฉันไหมปืน"

"เข้าใจดิ ฉันรู้ว่าเธอยังรักไอ้เซย์อยู่และฉันก็รู้ว่าเธอกำลังตัดใจจากมันเพราะแบบนี้ฉันถึงอยากจะขอจีบเธอฉันจะทำให้เธอลืมมันทำให้เธอลืมความเจ็บปวดเองขอแค่เธอให้โอกาสฉันเท่านั้น"

"ปืน.."

"ได้ไหมให้โอกาสฉันสักครั้งแค่หนึ่งครั้งให้ฉันเป็นคนดูแลหัวใจของเธอ"

"แล้วนายลืมคนรักเก่าของนายได้แล้วเหรอถึงมาขอจีบฉัน"

"ให้พูดความจริงหรือพูดโกหกล่ะ"

"ความจริงสิ"

"ถ้าความจริงฉันก็ยังไม่ลืมหรอก รักแรกมันลืมยากจะตายเธอเองก็น่าจะเข้าใจใช่ไหม"

"อื้มม" ฉันพยักหน้าเข้าใจ

"แต่ฉันจะไม่เอาความรักครั้งแรกมาปิดกั้นความรักครั้งใหม่ บางทีความรักครั้งใหม่มันอาจจะดีกว่าก็ได้ใครจะไปรู้"

"นายคิดอย่างงั้นเหรอ"

"อืม เพราะฉะนั้นเราสองคนมาช่วยกันดีไหม"

"ช่วยอะไร"

"เธอช่วยให้ฉันลืมคนเก่าส่วนฉันก็จะช่วยให้เธอลืมเหมือนกันเราสองคนช่วยกันตกลงไหม"

​