“นี่ อกหักรึไง ถึงได้มาเดินร้องไห้อยู่แถวนี้ ผู้ชายคนไหนโชคร้ายกันนะ” แล้วเขาก็หัวเราะสนุกสนาน เธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เธอเป่าลมออกจากปาก ท่องนโมไปหนึ่งจบ จากนั้นเธอก็เปิดประตูรถแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งเบียดชิดชายหนุ่ม เขาตกใจเล็กน้อยก่อนจะขยับให้เธอนั่งโดยดี
“อยากไปส่งนักใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ขับไป”
ก้องภพยังคงตกใจกับการจู่โจมของเธออยู่ แต่ก็บอกให้ราเชนขับออกรถ เธอนั่งนิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณ มองตรงไปข้างหน้า ท่าทางน่ากลัว เธอเหมือนผีเข้าสิงไม่ผิด
“แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นเคือง” เขารู้ว่าทำให้เจ้าหล่อนโกรธไม่น้อย เขาจึงแสร้งบ่นขึ้นมาเพื่อกระตุกอารมณ์ของเธอให้ตื่นขึ้น แต่ก็สูญเปล่า เธอไม่กระดุกกระดิกอีกเลย
“จะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ”
“ไปเรื่อยๆ”
เขาขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ไม่ขัดคำสั่งนั้น
“ไอ้เรื่อยๆ นี่มันที่ไหนนะ”
มัสยารู้ดีว่าตัวเองทำไม่ถูก ที่ใช้โอกาสนี้ เพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเขา แค่เวลานี้เท่านั้น นั
