นางซินกลางตลาด
1008 คำ
ตลาดบ้านกลางเป็นตลาดเก่าแก่ของจังหวัด ซึ่งเป็นทั้งแหล่งค้าขายและแหล่งชุมชนที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยว หญิงสาวกลับมาถึงร้านตอนบ่ายแก่ๆ ร้านซึ่งเป็นตึกแถวหลังตลาด ตึกเก่าสามชั้นที่มีอายุเท่าๆ กับตลาด
เธอเปิดร้านกาแฟเล็กๆ อยู่ชั้นล่าง อาศัยรวมกับเพื่อนอีกสองคน มารตีเป็นลูกครึ่ง พ่อเป็นแขกเนปาล ส่วนแม่เป็นคนไทย เปิดร้านขายผ้าม่านอยู่อีกอำเภอหนึ่ง ส่วนมัสยา เธออยากเป็นนักแสดง แต่เป็นได้แค่ตัวแสดงแทนเท่านั้น เธอแสวงหาความรุ่งโรจน์ในอาชีพอยู่หลายปี แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ในที่สุด เธอก็ละทิ้งกรุงเทพฯ กลับบ้านนอก มานอนอยู่ที่ห้องชั้นสามได้หนึ่งคืนแล้ว
“หายไปไหนมาหรือฟ้า ตั้งครึ่งค่อนวัน” มารตีทักขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนรัก ปกติมารตีจะทำงานที่ห้าง แต่เพราะเป็นหุ้นส่วนร้านกาแฟด้วย ในวันหยุดจึงเป็นหน้าที่ของเธอ “ท่าทางเหนื่อยน่าดู”
ฟ้าอำไพเลือกนั่งโต๊ะประจำซึ่งอยู่ด้านในสุด ร้านของพวกเธอมีโต๊ะวางอยู่เพียงสี่โต๊ะเท่านั้น ลูกค้าโดยมากก็จะเป็นคนในตลาดนี่แหละ มีทั้งขาประจำ ขาจร เมื่อก่อน เธอชงกาแฟขายแทบไม่ทัน แต่เดี๋ยวนี้มีร้านกาแฟผุดเยอะแยะไปหมด สภาพของร้านเธอแม้ไม่ถึงขั้นเงียบเหงา แต่การที่รายได้หด มันก็เริ่มมีปัญหาเหมือนกัน
“ไปทำธุระมา” หญิงสาววางกระเป๋าสะพายลง มารตีเอาน้ำเย็นมาเสิร์ฟเพื่อน “วันนี้ลูกค้าเยอะไหม”
“ไม่ค่อยมี ตั้งแต่เช้า มีตาลุงคนนั้นแค่คนเดียว” มารตีพยักพเยิดหน้าไปทางลุงคนนั้น ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลาง ดื่มกาแฟไปพลาง มารตีถือโอกาสนั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนที่กำลังดื่มน้ำเหมือนคนตายอดตายอยาก “นี่ถ้าร้านของเรายังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ นะ เราต้องมีปัญหาแน่ๆ ค่าเช่าตึกแถวนี่ไม่ใช่ถูกๆ”
ใช่ ตึกแถวนี้ไม่ใช่ถูกๆ แต่ถ้าจะค้าขาย ตลาดนี่ถือว่าเป็นทำเลทอง เป็นของครอบครัวของอัศวเดชดำรง และตอนนี้ก็มีนายธารเทพเป็นผู้บริหาร
“เพราะเราค้างค่าเช่าเขามาสามเดือนแล้ว วันนี้ผู้จัดการตลาดมาทวงอีกแล้วล่ะ” เมื่อก่อน ตลาดบ้านกลางเป็นของเศรษฐีเก่าคนหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนมือเป็นของตระกูลพิมุกมนตรีเป็นเวลานานถึงยี่สิบปี แต่เมื่อปีที่แล้ว ตลาดถูกเปลี่ยนมือ กลายเป็นของตระกูลอัศวเดชดำรง ตอนนี้ จึงไม่มีใครกล้าแซวเธอแล้วว่าเป็นเจ้าของตลาด
ฟ้าอำไพไม่อยากจะทำสีหน้าสิ้นหวังให้เพื่อนเห็น กลัวท้อแท้หมดกำลังใจ จึงปั้นสีหน้าร่าเริงแจ่มใสเหมือนเคย
“หรือเราจะลองเปลี่ยนมาขายเสื้อผ้าดู ความฝันของเธอเลยนี่มารตี เธอยังอยากมีห้องเสื้อเป็นของตัวเองอยู่ไหม”
มารตีทำหน้าตกใจ ก่อนจะโบกมือปัด
“นี่มันความฝันของเราทั้งคู่ อย่าทำลายทิ้งเพราะฝันเฟื่องของฉัน ถ้าจะเปลี่ยน เลิกเสียดีกว่า”
“ถ้าอย่างนั้น เราน่าจะเจอแหล่งเงินกู้ดีๆ ที่คิดดอกถูกๆ นะ”
“ถ้าไม่เจอแหล่งเงินกู้ เราก็น่าจะถูกหวยกับเขาบ้าง” ฟ้าอำไพหัวเราะ เพราะเพื่อนของเธอซื้อหวยเป็นอาชีพ ที่ยังจนอยู่ก็คงจะเพราะเหตุนี้
“หรือไม่ เราก็น่าจะลักพาตัวเจ้าของตลาด เพื่อเรียกค่าไถ่”
“จะบ้าหรือแก” มารตีตวาดเหว จนลูกค้าเงยหน้ามองด้วยความตกใจ สองสาวหันไปยิ้มแล้วขอโทษ ก่อนที่มารตีจะพูดกระซิบกระซาบใส่หน้าเพื่อน “คิดอะไรเพี้ยนๆ ฉันได้ยินมาว่าเจ้าของตลาดคนใหม่มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลังเป็นสิบ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ฟ้าอำไพหัวเราะ เธอกำลังนึกถึงลูกชายเจ้าพ่ออีกคน ที่อาศัยอยู่ในบ้านส่วนตัวของเธอ “ชีวิตของคนพวกนี้ มันจะต่างกับติดคุกยังไง เดินไปไหนก็มีแต่ผู้คุม”
“ต่างสิ ต่างกันลิบลับเลย” มารตีรีบแย้ง พร้อมกับทำตาเพ้อฝัน “บอร์ดี้การ์ดเป็นเครื่องหมายของอำนาจบารมี เพราะเขาจะสามารถชี้นกให้เป็นนก ชี้ไม้ให้เป็นไม้ ยังไงก็ได้ คิดแล้วก็อยากจะแต่งกับเจ้าพ่อธารเทพสุดหล่อ”
“แต่ฉันไดยินมาว่าเขากำลังจะแต่งงานนี่”
“ใช่” มารตีทำท่ากระฟัดกระเฟียด ยื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆ “มารหัวใจของฉัน ก็ผู้หญิงสวยๆ ที่นามสกุลเดียวกับเธอไง”
“แก้วกัลยา” ฟ้าอำไพตอบฉะฉาน “ฉันน่ะเป็นญาติกับเขา แต่เขาน่ะไม่ได้เป็นญาติกับฉัน”
สองสาวหัวเราะขำขันกับประโยคเดิมๆ ที่ฟ้าอำไพออกจะพูดบ่อย ชีวิตตลกร้ายของเธอไม่ได้สร้างปมด้อยให้แก่เธอสักเท่าใดนัก เธอไม่สนใจอยู่แล้ว ทั้งยังไม่น้อยใจด้วย ที่ปูย่าไม่เคยเหลียวแล บิดาของเธอเป็นลูกของบ่าวในบ้านเท่านั้น สิ่งที่เธอได้รับจากบ้านหลังนั้น ก็คือสิ่งเดียวกับที่พ่อของเธอได้รับเช่นกัน
“ชีวิตของแก้วกัลยาดุจดั่งเจ้าหญิง ส่วนฟ้าอำไพของเรา” มารตียังฝันต่อ “ถึงเธอจะต่ำต้อย แต่เธอก็เลือดขัตติยะ เธอจะเป็นคนที่เจ้าชายเลือก เธอคือซินเดอเรล่า”
ฟ้าอำไพหัวเราะถูกใจ
“เจ้าชายที่ไหนจะมาเลือกฉัน”
“เจ้าชายในฝันไง เจ้าชายของเธอ ฉันยังจำได้นะว่าคนๆ นั้นเป็นใคร”
เมื่อถูกจี้ใจดำ ฟ้าอำไพถึงกับท้องไส้ปั่นป่วน รีบพูดเรื่องอื่นเสีย
“แล้วยัยปลาล่ะ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ หลับไปกี่ชั่วโมงแล้ว”
หากเวลานี้ มัสยายังไม่ยอมตื่นจากการหลับใหล นั่นย่อมหมายความว่าเจ้าหล่อนนอนมาเกือบสิบห้าชั่วโมงเต็มแล้ว
- ผู้เขียน
