ฟ้าอำไพยืนอยู่ข้างๆ มัสยา หญิงสาวจากบ้านเด็กกำพร้าที่เติบโตมาอย่างปากกัดตีนถีบ เธอทิ้งบ้านนอกไปอยู่กรุงเทพฯ เสียหลายปี แต่ชีวิตก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ เธอไม่อาจเป็นนักแสดงได้ ทั้งที่หน้าตาของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เธอเคยคิดว่าหน้าตาตัวเองดีขนาดจะเป็นนางเอกได้ด้วยซ้ำ แถมฝีมือการแสดงของเธอก็เยี่ยม แต่เธอก็โชคร้าย ไม่มีเส้นสาย และไม่ยอมตกเป็นเมียน้อยของใครเพื่อไต่เต้า
“ปิดฉากชีวิตนักแสดงของฉัน ด้วยภาพที่ยอดเยี่ยมที่สุด”
มัสยาพร่ำเพ้อราวกับกำลังท่องบทกวี ขณะคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังมีเรื่องเดือดร้อนหัวใจอย่างหนัก มันเป็นคำถามที่ฟ้าอำไพถามตัวเองมาทั้งคืน
“เธอว่าฉันหน้าตาแย่มากไหม” อยู่ๆ เจ้าหล่อนก็ถามขึ้น “แล้วก็...แก่มากไหม”
มัสยาขมวดคิ้วจนเกิดร่อง มองเพื่อนรักด้วยความงง
“แกจะให้ฉันตอบตามความเป็นจริงหรือว่าโกหก”
“โกหก”
“ไม่แย่ ไม่แก่ ก็พอไปวัดไปวาได้”
ฟ้าอำไพทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เพรา
