“ไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินลงจากเนินเขา ลูกน้องสองคนเดินตามประกบ จนเขาชักจะรำคาญ รถของเขาจอดอยู่ที่ตีนเขาด้านล่าง ที่นั่นมีลูกน้องของเขาอีกประมาณห้าคนคอยยืนเฝ้าดูความปลอดภัย ชายหนุ่มค่อนข้างระแวดระวังตัวเองทุกฝีก้าว ไม่ว่าจะอยู่ตรงส่วนไหนของประเทศ เขาคิดว่าทุกที่มีอันตรายแฝงเร้นอยู่เสมอ แม้แต่ในห้องนอนหรือบนคอห่านในห้องน้ำส่วนตัวก็เถอะ และสิ่งที่เขาคาดการณ์ก็ไม่ได้พลาดนัก เมื่ออยู่ๆ ก็มีลูกกระสุนปริศนาพุ่งตรงเข้ามาที่ตัวเขา
“ระวัง!”
หากเขาหลบไม่ทัน ก็คงดับดิ้นสิ้นใจอยู่ตรงนี้เสียแล้ว ภาพคงไม่สวยนัก เพราะร่างของเขาจะกลิ้งหลุนๆ ลงจากเนินเขา ใบหน้าของเขาคงจะกระแทกกับอะไรต่อมิอะไรจนศพไม่สวย เขาถอนหายใจด้วยความโล่งขณะหมอบลงกับพื้นหญ้า เสียงปืนทำให้ลูกน้องทั้งหมดของเขาลุกฮือ รีบป้องกันเจ้านายทันที
“เจ้านายครับ หมอบลงเถอะครับ”
“ก็กูหมอบอยู่นี่” ก้องภพดึงปืนออกมาจากในเสื้อชั้นใน เข่นเ
