ไพรัลย์ขับรถกระบะของหญิงสาวออกมาจากบ้านพัก เขามีจุดมุ่งหมายสำคัญ ที่นั่นก็คือบ้านของเขาเอง บ้านที่เขาเคยอยู่กับบิดามารดาอย่างมีความสุข ที่ซึ่งตอนนี้ถูกพี่ชายบุญธรรมครอบครองอยู่อย่างเปิดเผย เขาขับรถไปที่แห่งนั้น บ้านหลังใหญ่โตมหึมาที่แม้จะไม่ได้กลับมาเกือบสิบปีแล้ว แต่เขาก็ยังจำทางกลับบ้านได้ดี
“มีความสุขกันมากเลยใช่ไหม”
เขาจอดรถ นิ่งสนิทตรงอีกฟากถนน แล้วมองไปที่ประตูรั้วเหล็ก รถคันใหญ่ ใหม่เอี่ยม กำลังขับออกมา เขาเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร
“แก้ว คุณหัวเราะได้เต็มปากเต็มคำเชียวนะ”
เธอกำลังหัวเราะร่วนทีเดียว กอดซบลงบนหัวไหล่ของชายหนุ่มที่เธอนั่งเคียงข้าง
“พี่ชายก็เหมือนกัน แย่งคู่หมั้นของน้องได้หน้าตาเฉย”
สองคนนี้ รู้ไหมว่าเขาออกมาจากคุกแล้ว คำตอบก็คือยังไม่รู้ ก็เลยยังสนุกสนานอยู่แบบนั้น...เอ...หรือว่ารู้แล้ว แต่ก็ยังทำเป็นเมินเฉยไม่สนใจ
“ใครจะน่าเวทนาเท่านายไพรัลย์คนขี้คุกอีกไหมนี่”
เขาต
