หลิงเฮ่อที่อยู่ในจวนท่านแม่ทัพกับน้องสาวก็แทบนั่งไม่ติด เพราะเป็นห่วงหงอี้ที่อยู่ในสนามรบ เขาเป็นเพียงบัณฑิตจึงไม่อาจติดตามนางเข้าไปได้ ถึงเข้าไปก็รังแต่จะเป็นตัวถ่วงให้นางเสียเปล่าๆ
“ท่านพี่ เมื่อไหร่ท่านจะหยุดเดินเจ้าคะ” ซุนเหยานางกุมขมับเมื่อพี่ชายลุกขึ้นเดินหลายรอบแล้ว
“นับสิบวันแล้ว ยังไม่มีผู้ใดส่งข่าวมาเลย เจ้าไม่กังวลหรือ”
“การที่ไม่มีข่าวส่งมาย่อมดีกว่าเจ้าค่ะ” ไม่ใช่ว่านางไม่กังวล แต่จะกังวลไปเพื่อสิ่งใด
หากมีจดหมายด่วนส่งมา ส่วนมากย่อมไม่ใช่เรื่องดี การที่ไม่มีข่าวส่งมาเช่นนี้ สำหรับซุนเหยาแล้วนางคิดว่าดียิ่งนัก
หลิงเฮ่อเมื่อฟังคำพูดของน้องสาว เขาจึงได้แต่นั่งลงเช่นเดิม แต่ในใจก็ยังนึกเป็นห่วงหงอี้จนอยากจะตามไปดูนางให้เห็นกับตาว่าเป็นเช่นไร
สองพี่น้องเมื่ออยู่ในจวน ทั้งคู่ก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ต่างจัดเตรียมเสบียงแล้วข้าวของส่งไปตามค่ายทหารและค่ายผู้อพยพอยู่ตลอด อย่างน
