ซุนเหยานางนำของออกมาเติมจนเต็มโกดังทั้งสองที่สร้างไว้ สบู่เหลวแบบถุงของนางก็อยู่ในห้องว่างภายในเรือนพักของนาง หากจะใช้สิ่งใดก็ให้เสี่ยวกุ้ยเป็นคนมานำออกไป ให้ทาสที่ซูเซวียนซื้อมาเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์
เมื่อทำให้ดูเป็นตัวอย่างเพียงไม่นานพวกเขาก็เข้าใจได้ทันที และลงมือทำงานอย่างรวดเร็ว
“พวกท่านอยู่กับข้า หากทำงานออกมาได้ดี ข้าจะให้หลงจู๊หมานจัดการเรื่องค่าแรงให้พวกท่าน” ทั้งห้าคนรีบคุกเข่าขอบคุณซุนเหยา
ทั้งชีวิตของการเป็นทาส ล้วนแต่ต้องทำงานหนักโดยที่ไม่ได้รับเงิน ทั้งที่หลับที่นอนอาหารการกินก็ไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีเลยแม้แต่น้อย
ผิดกับที่จวนของซุนเหยา เรื่องอาหารนางก็มีให้กินได้อย่างเต็มที่ ทั้งที่นอน เสื้อผ้า ผ้าห่มก็ล้วนเป็นของใหม่ที่ให้พวกเขาได้ใช้
เมื่อเห็นว่าเขาจัดการเรื่องทั้งหมดได้อย่างเรียบร้อย ซุนเหยานางก็ไปที่เหลาอาหาร เพื่อพบกับหลงจู๊หมาน
“ท่านหลงจู๊ข้าจะออกเดินทางไปจัดหาเสบีย
