ดวงตาของหงอี้เปล่งประกายอย่างเห็นด้วย เมื่อขบวนเดินทางหยุดพัก หงอี้นางก็เดินเข้าไปบอกซูเซวียนเรื่องที่นางกับซุนเหยาจะเดินทางด้วยม้าตัวเดียวกัน
“ไม่ต้อง ไม่ได้เร่งเพียงนั้น” เขาปรายตามองหงอี้อย่างไม่พอใจ นางคิดว่าซุนเหยาแข็งแกร่งเช่นนางหรือไร
ซุนเหยานางเป็นเพียงคุณหนูในห้องหอ ถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอม ทำงานเพียงไม่เท่าใดนางก็เหนื่อยล้าแล้ว หากต้องเดินทางไปชายแดนเหนือด้วยรถม้าตลอดเส้นทาง ร่างกายของนางคงมิอาจทนได้ถึงห้าสิบลี้ (1ลี้=500 เมตร) เป็นแน่
หงอี้เดินหน้าบิดเบี้ยวมาหาซุนเหยาที่นั่งพักอยู่ริมแม่น้ำ
“ท่านแม่ทัพมิยินยอมใช่หรือไม่” ซุนเหยาเพียงแค่เห็นใบหน้าของหงอี้นางก็รู้คำตอบแล้ว
“เหอะ บอกมิได้เร่งรีบ ผู้ใดจะเชื่อกัน คงเป็นห่วงเจ้าเสียมากกว่า” หงอี้พอจะรู้นิสัยปากแข็งของซูเซวียน
“เจ้าก็ออกไปขี่ม้าเช่นผู้อื่นเถิด ข้าอยู่ในรถม้าเพียงลำพังได้” ซุนเหยาพอจะรู้ว่าหงอี้ นางเบื่อที่ต้องน
