ซูเซวียนเห็นว่านางอยากจะเข้านอนแล้ว จึงได้รีบกินอาหารทั้งหมดลงอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้ให้นางพักผ่อน
ซุนเหยานางเริ่มจะชินกับการที่มีเขานอนร่วมเตียงแล้ว ยิ่งออกมาด้านนอกเช่นนี้คงไม่ดี หากนางต้องนอนเพียงลำพัง
นางเห็นว่าสีหน้าของซูเซวียนตั้งแต่เดินทางออกจากเมืองหลวงไม่ค่อยจะดีนัก จึงคิดว่าเขาคงเป็นห่วงเรื่องทางชายแดนเหนือ
“ท่านจะเร่งออกเดินทางหรือไม่เจ้าคะ ข้ากับท่านพี่ตามหลังท่านไปได้ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง” นางรู้ดีว่าการที่มีนางเดินทางมาด้วย ทำให้การเดินทางของเขาล่าช้าลง
ซูเซวียนรู้ถึงความกังวลของซุนเหยา จึงเลื่อนมือมากุมมือของนางไว้
“ไม่จำเป็น คนของข้าทางชายแดน รายงานเหตุการณ์อยู่ตลอด ข้ารับปากบิดาของเจ้าแล้ว จะทิ้งเจ้าไว้กลางทางได้อย่างไร”
ซุนเหยารู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งยังมือที่กุมมือของนางไว้ ช่วยทำให้นางรู้สึกปลอดภัย
ซูเซวียนดึงตัวของซุนเหยาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เขาลูบห
