ภูดิสหลับสบายมาที่สุด หลังจากหนึ่งปีที่แสนทรมานทนคิดถึงหน้าของดารัณ กับลำกายที่แข็งขืนตลอดเวลาก็ได้รับการปลดปล่อยในร่องสวาทของเธอในที่สุด
เขาแทบไม่อยากอยากหลับตาลง กลัวตื่นขึ้นมาจะเป็นเพียงความฝัน ฝันที่ไม่อยากตื่น ฝันที่อยากให้ฝันอย่างนี้ได้ตลอด เมื่อรุ่งอรุณแสงสีทองฉาบบนฟากฟ้า พร้อมกับเสียงนกร้องไก่ขัน ทำให้คนที่ตรากตำขย่มรักเธอมาทั้งคืน พริ้มตาหลับลงด้วยความเพลีย
อากาศที่เย็นลงในตอนเช้าทำให้ร่างเล็กซุกหาร่างใหญ่ รับไออุ่นจากอกของเขา สองร่างแนบอิงชิดติดกัน กว่าแต่ละคนจะรู้สึกตัวอีกทีก็กินเวลาไปจนเที่ยง
“ป้า คุณรัณยังไม่ลงมาเลย นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
นากรี ที่เป็นห่วงว่านายทั้งสองยังไม่ลงมาสักคน จึงคุยกับป้านวลลออ
“น่าจะปลอบขวัญค่อนสว่าง...” ป้านวลลออยิ้มน้อยๆ คู่หนุ่มสาวอยู่ในห้องเดียวกัน แล้วก็ตื่นสายเช่นนี้จะทำอะไรเสียอีก นอกจากรักกันอย่างหวานชื่น
“หูยยย...ป้า...อิจฉาคุณรัณเลย” นา
