“คุณรัณคะ ตื่นมาทานข้าวหน่อยคะ” นากรีเมื่อได้รับคำสั่งจากนายก็ยกข้าวต้มร้อนๆ พร้อมไข่ลวกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว กลัวนายจะโกรธหากทำช้า
“อือ...” ดารันไม่อยากจะลุกเลยสักนิด เมื่อนากรีมาเรียก ร่างกายมันร้าวไปทั้งร่าง ขยับตรงไหนก็ปวดไปหมด
“เอายาแก้ปวดมาให้ฉันหน่อย” เธอฝืนพูดออกไปด้วยเสียงที่แหบพร่าเหมือนคนไม่สบาย แต่ที่จริงคือโดนเอาหนักจนแทบไม่มีเสียงจะร้องออกมาแล้ว
ครางตั้งแต่หัวค่ำยันเช้า...
“คุณรินทร์ไม่ให้คุณรัณพักเลยหรือคะ” นากรีเอ่ยขณะจะลุกเดินลงไปหายามาให้นายสาว
“ใช่สิ ทั้งคืนไม่พอยังมาต่อเมื่อกี้อีก ปวดหลังจะหัก” ดารัณบ่นกับลูกน้องสาวไม่ได้จริงจังนัก ต่อให้เขาเอาเธอแรงขนาดไหน แต่ว่าก็เร้าใจไม่ใช่เล่น อยากจริงๆ... เก็บไว้ทำไมนานเธออยากให้เขาเอามาตั้งนานแล้ว
เมื่อลุกขึ้นนั่งก็เห็นข้าวต้มกับไข่ลวกที่จำนวนใบไข่แดงนับแล้วก็สามฟอง
“โห นี่กะจะโดปกันเลยใช่ไหม...” เธอเลื่อนถ้วยข้าวต้มขึ้
