ภูรินทร์เดินกลับเข้าบ้านหลังใหญ่ ตั้งแต่พ่อเสียชีวิตเขาก็ก็ต้องย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเสาหลัก แม้ว่าจะคิดถึงบ้านหลังเล็กของตัวเองที่สร้างแยกไว้เป็นส่วนตัว แต่เจ้านายของไร่จำต้องอยู่ที่นี่เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้กับลูกน้อง
มีบางครั้งที่เขาแอบไปนอนคนเดียว ตอนเหน็ดเหนื่อยจากงาน ที่นั่นเขาได้ถอดหัวโขนออกไป และเป็นตัวของตัวเองที่สุด เขาหยุดยืนมองไปยังบ้านหลังเล็กอย่างอาลัย แล้วก็ตัดใจกลับไปยังบ้านหลังใหญ่
“รินทร์ กลับมาแล้วเหรอค่ะ” ดารัณที่ออกจะตื่นเต้นเป็นพิเศษที่สามีสุดที่รักกลับมาแล้ว
“ครับ วันนี้ทำอะไรบ้างครับ อยู่บ้านเหงาไหม” ภูรินทร์เดินไปกอดภรรยาสาว เขาที่รู้สึกผิดกับเธอไม่น้อย นอกจากไม่มีเวลาดูแลเธอแล้ว ยังไม่มีอารมณ์บนเตียงมาเกือบปี เขาที่บอกเธอว่าเมื่อยและเหนื่อยนั้นล้วนเป็นข้ออ้าง เขาแอบไปหาหมอปรึกษาเรื่องนี้ คุณหมอก็ลงความเห็นว่าเขาปกติดี แต่ทว่าเครียดบวกกับการกระทบกระเทือ
