ช่วงใกล้เที่ยงภูรินทร์ตื่นขึ้นลุกไปอาบน้ำ หลังจากที่นอนคิดพิจารณาตัวเองมาเป็นระยะเวลานานพอสมควร จนดำรงที่กอดก่ายเขามาทั้งคืนลุกออกไป เสียงจัดจานในครัวเล็ก ที่ไว้ใช้ทานอาหารในช่วงมาอยู่ที่นี่ นั่นทำให้เขารู้ได้ว่าดำรงทำอะไรอยู่
ชายหนุ่มเดินอย่างเหม่อลอยเข้าไปในห้องน้ำ คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาเมื่อค่ำ ความทรงจำ ความรู้สึกยังฉายชัดจนเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงจริงๆ เหรอ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน
เขาเปิดน้ำรดหัวตัวเองจนเปียกชุ่ม ให้ความเย็นจากสายน้ำชะล้างสิ่งที่ฟุ้งซ่านในหัวออกไป
เขาไม่แข็งเฉยๆ หรือเปล่าแค่มีคนมาสัมผัสในรูปแบบที่แปลกใหม่ ก็ทำให้ตื่นเต้นไปชั่วขณะ มันไม่จริงหรอก เขาปกติดี
ภูรินทร์เดินลงมาด้านล่างหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาไม่รู้จะมองหน้าดำรงอย่างไร มันรู้สึกอึดอัดแน่นอกไปหมด เขายืนหันรีหันขวาง ไม่รู้จะพูดหรือไม่พูดดี...
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ดำรงถามนายรักด้วยรอยยิ้
