ผมเดินไปหาปลายฟ้า ที่นั่งจ้องจอแมคบุ๊คอย่างเคร่งเครียด เธอกำลังสลับหน้าต่างเทียบตารางหลาย ๆ ตารางวุ่นวายไปหมด เฮ้อ... ผมเห็นแล้วไม่ชอบเลย ให้ผมทำงานแบบนี้ ผมคงทำไม่ได้ ประสาทกิน
“อ้วน หิวไหม?” ปลายฟ้าปล่อยเมาส์ แล้วจับมือผมไปวางบนไหล่เธอ
“นิดหน่อย เบบี๋หิวเหรอ? งั้นไปกินข้าวไหม” ผมไม่ทันตอบ เธอก็ลุกขึ้น เดินไปหยิบกระเป๋าสะพาย ก่อนสุดท้ายจะหันมาจับมือผม เดินออกไปจากห้องด้วยกัน
จับมือ ในที่สาธารณะ?
“เบบี๋ เราจะเดินจับมือกัน เราจะไปห้าง ZER เราจะไปทุกที่ ที่เราอยากไป โอเคมั้ย”
ผมบีบมือปลายฟ้าแล้วพยักหน้าเบา ๆ ผมรู้สึกดีจริง ๆ ที่เราเริ่มจะเหมือนคู่รักปกติเหมือนคู่อื่นแล้ว
ตอนผมขับรถ ระหว่างทางสะดวกเมื่อไหร่ ผมก็จับมือปลายฟ้าเมื่อนั้น ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรแล้ว นอกจากแม่ตัวเอง ที่รู้เมื่อไหร่ จะวุ่นวายมาก ผมอยากอยู่อย่างสงบ อีกอย่าง ถ้าแม่ไม่รู้ แม่ก็จะเป็นแบ็คเสริม ที่จะช่วยให้ผมได้มาอยู่ค
