ผมลืมเรื่องที่ปลายฟ้าบอกจะไปอังกฤษภายในพริบตา เมื่อสองขาของแม่ยาย กำลังก้าวยาว ๆ มาหาเรา
“มะ มาทำอะไรกัน?” พอแม่ยายถามตกใจ อาจารย์ผม ท่านก็รีบเดินตามมาด้วย
เหอะ ยิ้มแป้นเลยนะ
“ก็มาเดินเล่นหาอะไรกินค่ะ พ่อกับแม่ล่ะคะ?” แม่ยายกอดอกหันไปทางอื่น จนอาจารย์ท่านดี๊ด๊ารีบตอบแทน
“มาหามื้อเย็นทานครับลูก ไปนั่งด้วยกันไหม” แม่ยายหันควับไปมองอาจารย์ทันที แถมยังมองอย่างหงุดหงิด เออ... ผมไม่เข้าใจจริง ๆ อาการนี้คือ อยากให้พวกเรานั่งหรือไม่อยากให้นั่งวะ
“เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ เหมือนคนบางคน อยากอยู่กับพ่อสองต่อสอง”
“เจ้าปลาย” ปลายฟ้ายิ้มหวาน แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แม่ตัวเอง
“คุณ เบนโตะปลาดิบคุณ สั่งรึยัง” แม่ยายยกมือทาบอกกระพริบตาถี่ ๆ จนผมเห็น ว่าหน้าท่าน เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ
“เจ้าปลาย? นี่ขนาดคุณไม่ได้เลี้ยงนะพีท นิสัยยังเหมือนคุณเลย!” มีเรียกชื่อด้วยว่ะ
“อะไรคะ หนูแซวนิดหน่อยเอง เห็นว่าน่ารักดี ใ
