จนถึงตอนนี้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงพี่ลีวายก็ยังไม่ยอมปลดล็อกประตูห้อง ทำให้ฉันต้องนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงอีกมุมหนึ่งของห้อง
“ไม่ง่วงบ้างหรอคะ ปกติคนป่วยต้องนอนพักนะ” ที่ถามไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแต่ฉันอยากออกไปจากห้องเต็มทีแล้ว
“ถ้าฉันนอนหลับตื่นมาแล้วเธอยังจะอยู่ในห้องหรือเปล่า” เขาพูดจาแปลกๆ อีกแล้วรู้สึกไม่ชินเอาซะเลย
“อยากให้มิลินอยู่ในห้องนี้จนกว่าจะหายป่วยเลยหรอคะ”
“เธอบอกแบบนั้น”
“มิลินจะลงไปนอนที่ห้องของตัวเองมีอะไรก็เรียกแล้วกันค่ะ”
“จะขึ้นๆ ลงๆ ให้เสียเวลาทำไมนอนกับฉันในห้องนี้เลยสิ” คำชวนนั้นทำให้ฉันขนลุก ถึงจะป่วยอยู่แต่ก็เชื่อไม่ได้อยู่ดี
“คงไม่ดีหรอกค่ะ”
“คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ?”
“มิลินจะลงไปนอนที่ห้องตัวเองค่ะ” ฉันบอกยืนยันอย่างเด็ดขาดแต่พี่ลีวายกลับตอบมาอย่างเลือดเย็น “ไม่ได้”
“เอะ! ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้คะ”
“เธอต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง”
เป็นฉันอย่างนั้นหรอที่พู
