ทำไมฉันต้องยอมให้พี่ลีวายกดขี่ขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องสู้แรงเขาไม่ได้ทั้งที่เขาป่วยอยู่แท้ๆ ไม่ได้อยากจะอยู่แบบนี้เลยสักนิด
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะ” ฉันตะเบ็งบอกอย่างจริงจังอีกครั้ง ก่อนที่พี่ลีวายจะพ่นลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดมายังใบหู
“ไม่ปล่อย”
กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะกดรับสายเพราะถูกโอบรัดเอาไว้ทำให้ขยับตัวทำอะไรไม่ได้เลย
“พี่ลีวาย!!”
“ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอยุ่งกับไอ้เด็กเวรนั่น”
“แทนค่ะ กรุณาเรียกชื่อให้ถูก”
“ฉันหวงเมียตัวเองแล้วมันผิดตรงไหน”
“………” ฉันเงียบเมื่อพี่ลีวายเอ่ยคำนั้นออกมา เขาคงพยายามเป็นอย่างมากเพื่อให้ฉันหวั่นไหวจะได้กลับไปทำตัวเชื่องๆ อย่างเมื่อก่อน
“เดี๋ยวนี้พูดคำว่าเมียออกมาบ่อยนะคะ”
“…ในเมื่อมันเป็นความจริงทำไมฉันจะพูดไม่ได้”
ฉันหันมองใบหน้าคมคายที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ก่อนความเงียบจะครอบงำ พี่ลีวายค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ๆ จนริมฝ
