สองมือของฉันถูกรวบตรึงขึ้นมาเหนือศีรษะ ก่อนที่พี่ลีวายจะบดขยี้จูบหนักหน่วงกว่าเดิม แทบไม่เว้นจังหวะให้หายใจเลย
“อื้อ~” เสียงที่เปล่งออกมาในลำคอก็ไม่สามารถทำให้เขาหยุดบ้าได้
ปัก!! ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหลุดพ้นฉันจึงใช้เท้ากระทืบลงไปแรงๆ บนเท้าของคนตัวสูง เมื่อเขายอมปล่อยก็ตั้งท่าจะหนีแต่ว่ากลับถูกอุ้มขึ้นพาดบ่า
“กรี๊ด!!! พี่ลีวายปล่อยนะ”
“บอกให้ปล่อยไง ไอ้คนบ้า!!!” ฉันตะโกนเสียงดังๆ เพื่อให้ห้องข้างๆ ได้ยิน ไม่รู้จะได้ผลหรือเปล่าแต่ก็ยังดีกว่าไม่พยายามทำอะไรเลย
“อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเสียงดังใส่ทำไม พูดเบาๆ ฉันก็ได้ยิน”
“ได้ยินแล้วทำไมไม่วางมิลินลง”
“ได้ยินก็เรื่องนึง ส่วนจะทำตามไหมก็อีกเรื่อง”
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นจะดิ้นจนตกให้ดู”
“เอาสิ ทำแบบนั้นก็มีแค่เธอที่เจ็บตัว”
พี่ลีวายเป็นอะไรไป จู่ๆ เขาก็กวนประสาททั้งที่ก่อนหน้ายังทำเหมือนสำนึกผิดอยู่เลยแท้ๆ
อ๊อด~ เสียงออด
