“ให้ฉันขับรถไหม?” พี่ลีวายเอ่ยถามโดยไม่ดูสภาพของตัวเองในตอนนี้เลย ขนาดยืนตรงยังโอนเอนไปมาจะขับรถได้ยังไง
“ยืนตรงให้ได้ก่อนเถอะค่ะ”
“ทำไมไม่ช่วยประคองหน่อย”
“ไม่ใช่ธุระของมิลินนี่ แค่ยอมมารับก็มากพอแล้วค่ะ”
“จริงๆ เพราะเธอเป็นห่วงฉันมากกว่า”
พี่ลีวายยิ้มกริ่มตาหวานเยิ้ม เขาเดินมาใกล้ๆ ฉันก่อนจะใช้สองมือโอบที่เอวแล้วเอาหน้าวางลงมาบนไหล่ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา
“ฉันพยายามแล้ว แต่มันทำไม่ได้”
“ไปขึ้นรถค่ะ” ฉันดันร่างหนาออกอย่างตัดบทสนทนาทำให้พี่ลีวายมองตาละห้อย แต่ก็ยอมเดินไปนั่งในรถง่ายๆ
ขณะที่กำลังขับรถสายตาหวานเยิ้มของพี่ลีวายก็เอาแต่จ้องมองฉันโดยไม่สนใจสิ่งอื่น เขามองอยู่แบบนั้นจนกระทั่งถึงที่บ้าน
“ถึงแล้วค่ะ”
“พาฉันขึ้นไปนอนบนห้องได้ไหม”
“เดี๋ยวมิลินเรียกลูกน้องของพี่ลีวายมาประคอง….” ยังพูดไม่จบพีีลีวายก็รีบเอ่ยแทรก “ฉันอยากให้เธอพาไปมากกว่า”
“มิลินง่วงแล้วค่ะ”
“นอนกับฉัน
