“คำพูดของมิลินมันแทงใจดำมากถึงขนาดพูดไม่ออกเลยหรอคะ” ฉันถามพี่ลีวายที่เอาแต่ยืนนิ่งเหมือนอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน คงคาดไม่ถึงว่าฉันจะพูดแบบนั้น
พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร เขานิ่งจนฉันอดแปลกใจไม่ได้เพราะปกติแล้วต้องได้ยินคำพูดร้ายๆ ตอบกลับ
“จะกลับเมื่อไรคะ”
“ทำงานเสร็จ”
“แล้วทำไมต้องให้มิลินมานั่งรอ”
พี่ลีวายก้มหน้าทำงานเหมือนไม่ได้ยินคำถามของฉัน ทั้งที่ในห้องมีแค่เราสองคนแล้วเมื่อกี้เขายังตอบอยู่เลย
“มิลินขอตัวกลับก่อนนะคะ ไม่อยากมานั่งรอให้เสียเวลา”
ฉันลุกขึ้นจากโซฟาโดยที่พี่ลีวายก็ไม่ได้ห้ามอะไรเขายังก้มหน้าทำงาน จึงเดินไปหยุดตรงหน้าประตูแต่พอจะเปิดมันออกถึงได้รู้ว่าประตูล็อกอยู่
“ช่วยปลดล็อกประตูให้ด้วยค่ะ”
พี่ลีวายเงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงเรียบ “ไม่เห็นหรือไงว่าฉันทำงานอยู่”
“เห็นค่ะแต่แค่ปลดล็อกประตูคงไม่ทำให้เสียเวลามา
