ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกมาจากบ้านและตรงไปยังรถของพี่ลีวายอย่างไม่เต็มใจ
“ขึ้นรถสิ หรืออยากให้ฉันเปิดประตูให้?”
“ไม่ต้องค่ะมิลินเปิดเองได้” ฉันบอกเสียงห้วนแล้วเปิดรถตูรถพร้อมกับหย่อนก้นเข้าไปนั่งข้างๆ กับเบาะคนขับ
“เสื้อคลุมอยู่ด้านหลัง”
“ทำไมคะ” ฉันถามอย่างงุนงง เสื้อคลุมอยู่ตรงไหนแล้วจะมาบอกทำไม
“จะไปมหาวิทยาลัยหรืออยากให้ฉันพาไปที่อื่น?” สายตาคู่นั้นของพี่ลีวายกำลังมองเรียวขาอ่อนของฉันมันทำให้ต้องรีบเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่เบาะหลังเอามาปิดขาไว้
“รีบๆ ไปสิคะเดี๋ยวสาย”
บรรยากาศภายในรถนั้นเงียบสะงัดฉันเลือกที่จะหันหน้าออกไปมองด้านนอกกระจกเพราะไม่อยากพูดอะไรมากมาย
พอถึงมหาวิทยาลัยฉันก็เอาเสื้อคลุมไว้ที่เบาะหลังเหมือนเดิม แต่พี่ลีวายกลับไม่ยอมปลดล็อกประตูรถให้
“ปลดล็อกรถให้มิลินเดี๋ยวนี้นะคะ”
“เอาเสื้อคลุมไปด้วย”
ฉันขมวดคิ้วงุนงงกับคำสั่งนั้นของเขา จะใ
