ฉันเดินกลับมาหยิบชามข้าวอย่างไม่เต็มใจแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆ กับพี่ลีวายที่นอนอยู่
“ทำหน้าให้มันดีๆ แค่ป้อนข้าวฉันคงไม่ทำให้เธอขาดใจตายหรอก”
“ป่วยแต่ปากร้ายไม่แผ่วเลยนะคะ” ฉันตักข้าวต้มแล้วเอามาจ่อที่ปากของพี่ลีวายพร้อมออกคำสั่ง “อ้าปากด้วยค่ะ”
พี่ลีวายทำเมินก่อนที่เขาจะวางมือลงบนขาของฉันอย่างถือวิสาสะ แล้วพูด “เธอบอกกับฉันว่าต่างคนต่างอยู่”
ดูก็รู้ว่าตอนนี้พี่ลีวายกำลังหลงตัวเองคิดว่าฉันเป็นห่วงเขาจนต้องมาป้อนข้าวป้อนน้ำถึงบนห้อง
“บอกไปแล้วนี่คะว่าคุณท่านขอให้มา”
“พ่อฉันขอแต่ถ้าเธอจะไม่มาใครก็บังคับไม่ได้ จริงไหม?”
ฉันถอนหายใจออกมากนักๆ เมื่อพี่ลีวายพูดไม่รู้เรื่อง ก่อนจะถามเสียงห้วน “จะกินไหมคะข้าว?”
“ถ้าพ่อไม่ขอเธอคงไม่โผล่หน้ามาสินะ”
“คงงั้นค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นแปลว่าครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเข้ามาวุ่นวายกับฉันเอง”
“สรุปจะกินข้าวไหมคะ ถ้าไม่กินก็ช่วยปลดล็อกประตูให้มิลินด้วย” ฉันบอ
