เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมงที่ฉันนั่งคงนั่งมองประตูห้องฉุกเฉินอยู่แบบนั้นอย่างเหม่อลอย ภายในหัวมันอื้ออึงไปหมดคิดอะไรไม่ออก ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา มือไม้ยังสั่นไม่หาย ไม่รู้ว่าพี่ลีวายเป็นยังไงบ้างจนป่านนี้หมอก็ยังไม่ออกมาบอกอาการ….มันนานเกินไปหรือเปล่า
เรื่องนี้ฉันไม่กล้าบอกให้คุณท่านรู้เพราะกลัวว่าถ้าบอกแล้วคุณท่านจะช็อค เอาไว้ถ้าพี่ลีวายปลอดภัยแล้วค่อยบอกก็แล้วกัน
“กินอะไรหน่อยไหม” พี่คัลเลนหันมาถามฉันที่เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจา
“ไม่หิวเลยค่ะ ถ้าพี่คัลเลนหิวจะไปกินก็ได้นะคะ ตอนนี้มิลินกินอะไรไม่ลงจริง”
“ถ้าลีวายรู้ว่าเธอห่วงมันขนาดนี้คงดีใจ”
“ก็บอกให้เขารีบพ้นขีดอันตรายสิจะได้รู้….ว่าคนอื่นเป็นห่วงมากขนาดไหน”
“ที่ผ่านมาพี่เห็นเราเอาแต่ปฏิเสธ….”
“การกระทำของเขามันทำให้มิลินตัดสินใจไม่ยากหรอกนะคะ….แต่ตอนนี้มันต่างออกไป”
“ยังไง”
“มิลินกลัว กลัวว่าถ้าเขาเป็นอะไรไปจริงๆ แล้ว…..”
“
