ตอนนี้ดวงตาทั้งสองข้างคงช้ำจนบวมเปล่งเพราะฉันร้องไห้นานหลายชั่วโมง เห็นทีว่าถ้าพี่ลีวายยังไม่ฟื้นน้ำตาก็คงไม่ยอมหยุดไหล
ไม่เคยจินตนาการถึงเหตุการณ์แบบนี้จึงใจแข็งอยู่ได้ แต่พอเจอเข้าจริงๆ ฉันกลับห่วงเขาจนไม่เป็นอันทำอะไร
“กลับไปอายน้ำไหมเดี๋ยวพี่เฝ้ามันให้ก่อน”
พี่คาแลนที่เงียบมองฉันร้องไห้อยู่นานเอ่ยขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบส่ายหน้า “มิลินอยากรอจนกว่าพี่ลีวายจะฟื้น”
“มิลิน พี่ไม่อยากให้เธอแย่ไปอีกคนนะ” พี่คัลเลนแทรกขึ้นและมองฉันแบบดุๆ
“มิลินไหวค่ะ”
“กลับไปอาบน้ำเก็บเสื้อผ้า แล้วค่อยมาเฝ้ามันพี่ให้คนขับรถรออยู่ข้างล่างแล้ว”
“แต่มิลิน…..”
“ถือว่าพี่สองคนขอได้ไหม”
พอได้ยินพี่คาแลนพูดแบบจริงจังฉันก็จำเป็นต้องจำเพราะรู้ว่าเขาเป็นห่วงจริงๆ ถ้าดื้อด้านอยู่อาจจะโดนทั้งคู่ดุไปมากกว่านี้ ถึงแม้จะไม่อยากกลับไปเลยก็ตาม
“ถ้าเขาฟื้นตอนที่มิลินกลับไป….รีบโทรมาบอกเลยนะคะ”
“ไม่โกรธมันแ
