บทที่ 45
ความหวังของแซคคารีย์พังทลายลงในพริบตา เมื่อเขาได้ยินคำพูดจากปากของอุบลซึ่งเป็นมารดาของนารีรัตน์และอลินดาเต็มสองหู
“คุณน้า... ว่ายังไงนะครับ”
“ลินดามันหนีตามผู้ชายไปแล้วล่ะ”
“ไม่จริงครับ” เขาจำได้ว่าตัวเองแย้งไปเสียงเบาหวิว ในขณะที่อุบลย้ำชัดอีกครั้งด้วยคำพูดเดิม
“ทำไมจะไม่จริงล่ะ ก็น้าเห็นกับตา คุณแซคอย่าไปยุ่งกับนังลูกไม่รักดีคนนี้อีกเลย”
“ผมไม่เชื่อครับ ยังไงก็ไม่เชื่อ”
เขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าอลินดาจะทำแบบนี้กับเขา หล่อนจะต้องถูกครอบครัวบังคับให้ทำอย่างแน่นอน เพราะเขารู้ว่าอลินดาคือลูกชังของคนในครอบครัวนี้
“งั้นก็อ่านจดหมายนี่ซะ คุณแซคจะได้ตายสว่างเสียที”
กระดาษสีขาวขนาดครึ่งเอสี่ถูกยื่นมาตรงหน้าของเขา และรายมือของอลินดาที่เขาจำได้ดี เพราะมันเป็นรายมือเดียวกันกับรายมือบนโปสการ์ดที่ส่งให้เขาในทุกๆ ปีไม่เคยขาด ซึ่งความจริงนี้เขาก็เพิ่งได้รู้เมื่อไม่นานมานี้เอง
แซคคารีย์
