บทที่ 45
“ลาญ่าจ๊ะ พ่อดาเนียลมาหาแน๊ะ”
เสียงของมารดาที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้โอลาญ่าต้องรีบสลัดความเศร้าหมองทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับท่านด้วยรอยยิ้มที่ตัวเองปั้นขึ้นมา
“สวัสดีค่ะดาเนียล”
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ข้างหลังมารดาส่งยิ้มหวานมาให้ ดาเนียลเป็นเพื่อนสนิทเรียนมหาวิทยาลัย หล่อนรู้ดีว่าเขาคิดยังไงกับตัวเอง แต่หล่อนก็มอบให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้น
“ลาญ่ามาไม่บอกเลยนะ นี่ถ้าคุณป้าไม่บอกผมก็คงไม่รู้” ดาเนียลเดินเข้ามานั่งข้างๆ ฉวยมือบางของหล่อนขึ้นไปจูบเบาๆ มันรวดเร็วจนสาวน้อยชักมือหนีไม่ทัน
“ลาญ่าใจร้ายมากที่ไม่ติดต่อผมเลย”
“ดาเนียลคะ ปล่อยมือลาญ่าก่อนค่ะ”
หญิงสาวดึงมือออกจากการเกาะกุมของพ่อหนุ่มสเปนได้สำเร็จ ขณะหันไปชำเลืองมองมารดาที่ยืนฉีกยิ้มแป้นด้วยความพึงพอใจด้วยสายตาไม่สบายใจนัก หล่อนรู้ดีว่ามารดาอยากได้ดาเนียลเป็นลูกเขยแค่ไหน ก็ดาเนี
