บทที่ 59
“แต่ผมต้องการคุณนะ”
“ไม่ใช่ สิ่งที่คุณต้องการคือลูกต่างหาก”
ฮาร์เวียถอนใจออกมาหนักหน่วง นิ้วยาวตรึงปลายคางมนเอาไว้แน่น บังคับให้แพทริเซียเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับตัวเอง
“ผมอาจจะเคยพูดอะไรงี่เง่าออกไปมากมาย... ผมขอโทษ”
“คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรฉันทั้งนั้น ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว และฉันก็ต้องการให้มันผ่านไป”
หยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาจากหัวตาของหล่อน ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวของฮาร์เวียจูบซับจนแห้งด้วยความอ่อนโยนจนน่าตกใจ
หล่อนพึ่งสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปในสายตาสีเทาคมกริบของฮาร์เวียเมื่อครู่นี้เอง ความมืดดำ ไร้ความรู้สึกมันเหือดหายไป เหลือไว้เพียงแต่ความรู้สึกอาทร นี่หล่อนคงไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมที่เห็นสายตาแบบนี้ของฮาร์เวีย หรือว่าหล่อนฝันไปกันแน่นะ หญิงสาวยังไม่ทันได้คำตอบให้กับตัวเอง เสียงทุ้มชวนฟังจากผู้ชายที่กอดรัดร่างของหล่อนไว้ก็ดังขึ้น และมันก็เป็นการย้ำชัดๆ ว่าสิ่งที่
