ช่วยหนูหน่อยค่ะ NC
1017 คำ
ตอนที่ 7
มีนาเงยหน้าขึ้นมองอินทัชด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พ่อเลี้ยงอินทัชคงจะรู้สึกโกรธเคืองที่เธอกับลูกเลี้ยงของเขาปิดบังเรื่องสำคัญขนาดนี้เอาไว้ จึงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด
“พ่อเลี้ยงโกรธหนูหรือเปล่าคะ” มีนาถามเสียงแผ่วเบา อินทัชยิ้มบางๆ ที่มุมปาก
“ไม่หรอก ฉันจะไปโกรธหนูทำไม...หืม์!!! ตรงกันข้ามฉันรู้สึกเห็นใจหนูต่างหาก ที่หนูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้”
“ขอบคุณค่ะ” มีนากล่าวด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยได้รับความเมตตาจากใครขนาดนี้มาก่อน
“แล้วหนูยังรักนพดลอยู่หรือเปล่า” อินทัชถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย มีนาส่ายหน้าเบา ๆ
“หนูเลิกตาบอดนานแล้วค่ะ เขาไม่เคยปกป้องอะไรหนูได้เลย ลูกแหง่...อย่างนพดลยังไม่โตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตใครหรอกค่ะ เพราะเขาเอาแต่เชื่อฟังแม่ของเขาอยู่ฝ่ายเดียว” อินทัชพยักหน้าอย่างช้าๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม
“ถามหน่อย หนูอายุเท่าไหร่แล้ว” อินทัชถามพลางมองสำรวจเรือนร่างของมีนา คืนนี้เธอสวมเสื้อชุดนอนซาตินสีขาวขาวบางเบาและกางเกงขาสั้นผ้าซาตินตัวใหญ่ที่เขาตั้งใจซื้อให้เธอใส่จะได้ไม่อึดอัด เพราะแผลผ่าตัดเธอยังไม่หายดี แต่ชุดนอนที่เรียบง่ายกลับเผยให้เห็นเรือนร่างที่บอบบางแต่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน และนั่นทำให้เขารู้สึกหลงใหลในตัวเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“พ่อเลี้ยงอยากรู้ไปทำไมเหรอคะ” มีนาถามกลับด้วยความสงสัย แต่แววตาที่สบกันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง
“อยากรู้ว่าหนูกับพจน์ใครอายุมากกว่ากัน” อินทัชตอบพร้อมกับรอยยิ้ม พลางจ้องหน้าแดงระเรื่อของเธอ
“ปีนี้หนูย่าง 22 แล้วค่ะ”
“เพิ่งจะ 22 เองเหรอ” อินทัชย้ำ เมื่อรู้สึกถึงความแตกต่างในเรื่องอายุของตนเองกับเด็กสาว
“ก็อายุพอ ๆ กับพจน์เลยนี่”
“ค่ะ...แต่หนูอายุมากกว่าพจน์เค้าหนึ่งปี”
“หนูเรียนอยู่หรือทำงานแล้ว”
“ก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยค่ะ แต่พอรู้ว่าตัวเองพลาดตั้งท้องกับแฟน หนูก็ดรอปเรียนไปเลย” เธอตอบเสียงแผ่ว
“แล้วอยากเรียนต่อไหม”
“ก็อยากนะคะ ถ้ามีโอกาส เก็บไม่อีกกี่หน่วยกิตหนูก็จบแล้ว”
“แล้วพ่อกับแม่ของหนูล่ะ”
“หนูเป็นแค่เด็กกำพร้าค่ะ หนูอาศัยหาเงินส่งตัวเองเรียน” คำตอบของเธอทำให้หัวใจของอินทัชกระตุกวูบอย่างแรง เขาไม่คิดว่าเด็กสาวตรงหน้าจะต้องแบกรับความลำบากมากมายขนาดนี้
“หนูคงลำบากมากเลยสินะ” อินทัชถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสารและความเห็นใจ แต่ลึกๆ แล้วความรู้สึกนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหลงรักอย่างเงียบงันโดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว
“ก็สุดๆ ค่ะ หนูรับงานทุกอย่าง ยกเว้นขายตัว” คำตอบนั้นทำให้หัวใจของอินทัชกระตุกวูบอย่างแรง และนั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเห็นใจเธอมากยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่า ความสงสารที่เคยมีในตอนแรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรัก... อย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
คืนนั้นเอง หลังจากที่มีนาเข้านอนไปได้สักพักใหญ่ ๆ น้ำนมที่คั่งค้างทำให้เธอนอนกระสับกระส่ายไปมาอย่างทรมาน ก่อนที่เด็กสาวจะรู้สึกถึงความหนาว ๆ ร้อน ๆ ที่เข้าจู่โจมร่างกายสลับกันไปมาดุจเปลวเพลิงที่กำลังเผาผลาญเธอให้มอดไหม้ลงอย่างช้า ๆ
มีนาสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทรวงอก สองมือเรียวบางเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในออก ก่อนจะสัมผัสเต้านมอวบที่หนักอึ้งและแข็งเป็นไต
มีนาติดกระดุมชุดนอนผ้าซาตินสีขาวบางเบาเพื่อปกปิดทรวงอกอวบใหญ่ ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เธอก้าวมายืนอยู่หน้าห้องนอนของอินทัช พ่อเลี้ยงหนุ่มนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสงบ ท่ามกลางความเงียบงัน มีนาตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเคาะประตูห้องนอนของเขา เพื่อขอความช่วยเหลือ
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
ไม่นานนักเมื่ออินทัชได้ยินเสียงเคาะห้องก็ตื่นขึ้นจากการหลับใหล เขารีบเปิดไฟห้องนอนจนสว่าง ก่อนจะรีบเดินออกมาเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดและเหงื่อที่ผุดพรายของมีนา ฉับพลันความงัวเงียของเขาก็หายไป
“มีนา....หนูเป็นอะไร!!!” อินทัชถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“หนู... หนูไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่รู้เป็นไรมันร้อนหนาว ๆ แล้วปวดเต้านมไปหมดเลย” มีนาพูดเสียงสั่นเครือ อินทัชรีบประคองร่างเด็กสามเข้ามานั่งในห้อง เขารับรู้ได้ถึงความร้อนรุ่มในร่างกายของเธอ ก่อนจะเห็นน้ำตาคลอเบ้าของเด็กสาว และความทรมานที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้า
มีนาในชุดในชุดนอนบางเบาที่ไม่มีบราสวมอยู่ด้านใน เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มที่เต่งตึงหนักอึ้งและหยาดน้ำนมที่ซึมเป็นดวง ๆ กระจายอยู่เต็มเนื้อผ้า ยอดปทุมถันสีชมพูเรื่อที่ชูชันท้าทายสายตาของพ่อเลี้ยงหนุ่ม จนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“สงสัยหนูจะน้ำนมคัดแล้วล่ะ ดูสิ!!!! มันซึมออกมาเต็มเลย” เขาเอ่ยเสียงพร่า แต่สายตาก็อดไม่ได้ ที่จะจ้องมองไปยังยอดปทุมถันสีชมพูเรื่อของเด็กสาว
“ต้องเอาน้ำนมที่คัดออก หนูถึงจะหายปวด”
“มันเจ็บไปหมดเลยค่ะ...” มีนาครางบอกเสียงแผ่วเบาพร้อมแสดงสีหน้าเจ็บปวด อินทัชมองเด็กสาวด้วยความสงสาร ก่อนจะตัดสินใจช่วยเหลือมีนาอย่างไม่ลังเล เขาพอจะรู้วิธีบรรเทาความเจ็บปวดที่เธอกำลังเผชิญอยู่
- ผู้เขียน
